Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στην Εναλλακτική Δράση (ΠΗΓΗ)

———

Κάποιες φορές η μόνη λύση είναι να κόψουμε κάποιους από τους δεσμούς του παρελθόντος. Όχι, αυτό δεν είναι απόρριψη. Ούτε από την πλευρά μας, ούτε από την άλλη πλευρά. Είναι αυτοσεβασμός. Άλλωστε, κανείς δεν μπορεί να μας απορρίψει, εκτός κι αν τον αφήσουμε. Απλώς δεν επέλεξε να συμπλεύσουμε, γιατί προφανώς εμείς δεν επιλέξαμε να γίνουμε αυτός που ήθελε. Ευτυχώς, γιατί αυτό σημαίνει ότι επιλέξαμε να είμαστε ο εαυτός μας.

Ας ξεκινήσουμε από την ιδέα ότι ο όρος «τοξικός άνθρωπος» είναι συχνά υπερβολικός και αποτελεί μια επικριτική γενίκευση, έναν καθολικό αφορισμό. Γι’ αυτό και προτιμώ να μην αναφέρομαι σε «τοξικούς ανθρώπους» αλλά σε «τοξικές συμπεριφορές». Ή αν προτιμάτε, μπορεί ένας άνθρωπος να είναι τοξικός για εμάς και όχι γενικά. Συνήθως αυτό συμβαίνει όταν δεν συνάδουν οι αλήθειες μας, όταν τα θεμέλιά μας είναι φτιαγμένα από άλλο υλικό, όταν δεν μοιραζόμαστε κοινό αξιακό σύστημα (ένας φιλειρηνιστής με μια ρατσίστρια δεν θα έκαναν ποτέ χωριό).

Σε πρώτο επίπεδο, αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι ίσως και κάποιες δικές μας συμπεριφορές μπορεί να είναι τοξικές για άλλους ανθρώπους. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, κάνοντας την αυτοκριτική μας και ας αναρωτηθούμε τι από τη δική μας συμπεριφορά μπορεί να δυσκολεύει πολύ τους γύρω μας. Αλλιώς πώς θα το αλλάξουμε;

Πότε τώρα μια συμπεριφορά είναι για εμάς τοξική; Αν κάποιος μας θυμώνει συνεχώς, μας στενοχωρεί, μας κάνει να αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε ο εαυτός μας, αυτό είναι ένα καλό δείγμα ότι πιθανότατα κάτι δεν πάει καλά σε αυτή τη σχέση.

Σε επόμενο επίπεδο καλούμαστε να διαχειριστούμε την συγκεκριμένη κατάσταση. Να επικοινωνήσουμε στον άνθρωπο απέναντί μας αυτό που μας ενοχλεί. Κι αυτό να το κάνουμε όχι με αφοριστική διάθεση και άκαρπες γενικεύσεις (είσαι απαράδεκτος, αρνητικός, προβληματικός) αλλά με διάθεση να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας, περιγράφοντας την συμπεριφορά που μας ενοχλεί χωρίς επίκριση (με στεναχωρεί και με προσβάλλει όταν συνέχεια μου λες ότι ο σύντροφός μου, δεν μου αξίζει. Θέλω σε παρακαλώ να το σταματήσεις).

Συνήθως, ο λόγος που χαλάνε οι άνθρωποι τις σχέσεις τους, δεν είναι γιατί έκαναν κάτι πολύ κακό ο ένας στον άλλο, αλλά γιατί όσα έκαναν δεν εκφράστηκαν τη σωστή στιγμή και με τον σωστό τρόπο.

Αν, ενώ επανειλημμένα έχουμε επικοινωνήσει το πρόβλημα, τίποτα δεν αλλάζει, τότε η λύση είναι η προσωρινή ή ακόμα και η οριστική απομάκρυνση. Μπορεί να μην έχουμε τη δύναμη να νικήσουμε ένα λιοντάρι, αλλά σίγουρα μπορούμε να επιλέξουμε να μη βρεθούμε στο ίδιο κλουβί με τον βασιλιά των ζώων.

Προσωπική ανάπτυξη δεν σημαίνει «Τα ανέχομαι όλα καρτερικά γιατί έχω τη δύναμη να το κάνω». Ίσα ίσα, όταν ένας άνθρωπος έχει ενδυναμωθεί, δεν αφήνει κανέναν να τον αμφισβητήσει, να τον εκμεταλλευτεί ή να του φερθεί άσχημα. Προσωπική ανάπτυξη, επίσης, δεν σημαίνει ψεύτικη ευγένεια και ψευδαίσθηση ότι όλα πάνε καλά.

Συχνά διστάζουμε να θέσουμε τα όριά μας γιατί έχουμε μάθει να ετεροπροσδιοριζόμαστε. Να ορίζουμε δηλαδή τη δική μας αξία μέσα από τους συνανθρώπους μας. Μα μονάχα ένας αυτόφωτος άνθρωπος μπορεί να βιώσει πραγματική ευτυχία. Στην προσπάθειά μας να λουστούμε με το φως που πηγάζει από τους άλλους και να νιώσουμε σημαντικοί, τους παραδίδουμε τα σκήπτρα της ύπαρξής μας. Τους διορίζουμε δυνάστες του συναισθηματικού μας κόσμου.

Αυτοπροσδιοριζόμαστε όταν τα συναισθήματά μας πηγάζουν από τις δικές μας πράξεις και σκέψεις και όχι από τον τρόπο που μας φέρεται κάποιος. Ο άνθρωπος που αυτοπροσδιορίζεται αντιδρά εκεί που πρέπει να αντιδράσει. Δεν παραδίδει τον εαυτό του έρμαιο στις κακές διαθέσεις του καθένα, πέφτοντας έτσι στην παγίδα του. Δεν μεταμορφώνεται σε αυτόν που δεν αντέχει. Δεν αφήνει τον άνθρωπο που πάσχει από βαριάς μορφής έλλειψη αγάπης να τον σύρει στον βούρκο του.

Παραμένει ο εαυτός του ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κόψει κάποιους από τους δεσμούς του παρελθόντος. Όχι, αυτό δεν είναι απόρριψη. Ούτε από την πλευρά μας, ούτε από την άλλη πλευρά. Είναι αυτοσεβασμός. Άλλωστε, κανείς δεν μπορεί να μας απορρίψει, εκτός κι αν τον αφήσουμε. Απλώς δεν επέλεξε να συμπλεύσουμε, γιατί προφανώς εμείς δεν επιλέξαμε να γίνουμε αυτός που ήθελε.

Ευτυχώς, γιατί αυτό σημαίνει ότι επιλέξαμε να είμαστε ο εαυτός μας.

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε
άρθρα, videos, αποφθέγματα, ενημερώσεις

YouTube Subscribe εδώ

Σχετικότατα άρθρα:

Ανοσία στην τοξικότητα. Γίνεται;

«Χτίζοντας» μια ευτυχισμένη οικογένεια

Η ενσυναίσθηση θα σώσει τον κόσμο

Ο Ακούραστος παίρνει τον λόγο και λέει:

«Όταν κουραστείς ν’ ανεβαίνεις τη σκάλα της ζωής,

όταν ψάχνεις χώρο να ξαπλώσεις, ν’ ανασάνεις,

μη γυρίσεις στο πλατύσκαλο.

Κοίτα πίσω, ζήλεψε την απλάδα του,

μα μείνε στο σκαλί όπου πατείς λίγο για να ξαποστάσεις.

Θα είναι λιγότερο άνετα και περισσότερο αποπνικτικά,

μα θα σε γλιτώσει από μια περισσότερο κουραστική επανάληψη,

θα σε κρατήσει ψηλά,

θα κερδίσεις χρόνο μη χάνοντάς τον.

Δυστυχισμένος ο άνθρωπος, που πατεί τα βήματά του»

 

Το ποίημα αυτό το έγραψα πριν πολλά χρόνια. Σήμερα μου το θύμισε μια μαθήτρια του IslandofMan Academy.

«Νικόλα, με άγγιξε βαθιά γιατί όσες φορές έκανα πίσω στη ζωή μου, από κούραση ή φόβο, κατέληξα περισσότερο κουρασμένη. Μα κυρίως φοβισμένη», μου είπε με νοσταλγική διάθεση.

Σας έχει συμβεί κάτι ανάλογο; Ξεκινάμε την πορεία προς το “βουνό” της δικής μας δημιουργίας και κάπου εκεί, στη μέση της διαδρομής, κουραζόμαστε και γυρνάμε πίσω. Τελικά επιστρέφουμε δύο φορές πιο απογοητευμένοι γιατί πλέον κουβαλάμε το αίσθημα του μη γενόμενου.

Το ανεκπλήρωτο όνειρο σκοτώνει κάθε νέα προοπτική και γίνεται το βάρος που μας σπρώχνει να ριζώσουμε στις κοιλάδες του κόσμου.    

Γι’ αυτό Ακούραστοι φίλοι μου να θυμάστε πως την επόμενη φορά που θα ανεβείτε το δικό σας “βουνό”, πάλι θα κουραστείτε, πάλι θα θελήσετε να σταματήσετε. Κι αυτό να κάνετε. Να σταματήσετε. Αυτή τη φορά όμως για να ξεκουραστείτε. Μόνο. Να ξεκουραστείτε και να απολαύσετε τη θέα. Μην ξεχνάτε πως και στη μέση του βουνού η θέα πάλι εκπληκτική είναι.

Απολαύστε τη, πάρτε μια βαθιά ανάσα και ξεκινήστε. Πυξίδα σας μόνο η ανηφόρα. Είναι εκνευριστική η άτιμη. Δύσκολη και απαιτητική. Μα είναι δική σας. Και δεν μπορεί να σας τη στερήσει κανείς.

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε
άρθρα, videos, αποφθέγματα, ενημερώσεις

YouTube Subscribe εδώ

Σχετικότατα άρθρα:

Είναι εντάξει

Είναι πολύ εγωιστικό να φοβάσαι

Πώς τολμάς να στερείς από τον κόσμο τον καλύτερο εαυτό σου;

Όσο και να δουλεύει ένας άνθρωπος με τον εαυτό του, όταν συμβαίνει ένα τόσο οριακό γεγονός, αναθεωρεί και επαναπροσδιορίζει. Θέλει δεν θέλει. Άλλη σημαντικότητα έχει στη ζωή σου η έννοια της ευγνωμοσύνης όταν όλα πηγαίνουν καλά κι άλλη αφού κινδυνέψει η ζωή του παιδιού σου (και μόνο που το λέω κάτι μέσα μου κλωτσά με αγανάκτηση).

Είμαστε ξεχασιάρικα όντα οι άνθρωποι. Κι όμως, η επιτυχία, η ευτυχία, η αγάπη, η συντροφικότητα, όλα θέλουν υπενθύμιση. Εμείς τείνουμε να τα θεωρούμε αυτονόητα. Αυτονόητο που δεν υπενθυμίζεται σταματά να υφίσταται και κινδυνεύει να μετατραπεί σε αδιανόητο.

Νομίζω ότι πρέπει να τα ζούμε όλα, όχι σαν να είναι η τελευταία μας μέρα – τι κυνικό και μακάβριο – μα σαν να γεννηθήκαμε μόλις. Πρωτάρηδες στη ζωή. Όπως ένα παιδί. Όλα καινούρια. Κάθε μέρα που ξυπνάμε να μηδενίζει το ρολόι του χρόνου και να ξεκινάμε από την αρχή.

Τις τελευταίες μέρες είμαστε ακόμα πιο συνειδητά δίπλα στο παιδί. Και στους δύο δηλαδή. Και στον Γρηγόρη και στον Αλκίνοο. Όταν είσαι συνειδητά εκεί σε μια αγκαλιά έχει άλλη υφή, έχει άλλη γεύση το φιλί, όταν το «σ’ αγαπώ» είναι συνειδητό έχει άλλη αξία, είναι, πώς το λένε, πιο γλυκός ο ήχος του. Ο χρόνος περνά αλλιώτικα, στρωτά, αρμονικά, απολαμβάνεις ό,τι συμβαίνει και η ανησυχία καταλαγιάζει.

Μας ρωτάνε συνέχεια. «Πώς είναι δυνατόν να πέρασε η ρόδα από πάνω του και να μην έπαθε κάτι πολύ σοβαρό; Πιστεύετε ότι έγινε θαύμα;». Τις πρώτες μέρες αναρωτιόμασταν κι εμείς. Προσπαθούσαμε να δώσουμε απάντηση. Όχι πια.

Πλέον δεν προσπαθούμε να το εξηγήσουμε γιατί χάνουμε χρόνο από την ουσία που είναι να αφεθούμε στο να ζήσουμε αυτό που δεν κατανοούμε. Ο μόνος τρόπος για να συμβεί κάτι τέτοιο είναι πρώτα να το εκτιμήσουμε. Να πάλι που επανέρχεται η ίδια έννοια. Ευγνωμοσύνη. Τίποτα πιο κοντά στην συνειδητή ευτυχία.

Πρέπει να καταναλώσεις φαιά ουσία για να σκεφτείς ότι είσαι ζωντανός, υγιής, ότι τα παιδιά σου είναι δίπλα σου, ότι ζεις σε μια οργανωμένη κοινωνία, ότι έχεις ένα πιάτο φαγητό. Θέλει συνειδητή δουλειά για να ενεργοποιήσεις τις αισθήσεις σου ώστε να γεύεσαι ό,τι δοκιμάζεις, να νιώθεις ό,τι αγγίζεις, να αφουγκράζεσαι ό,τι ακούς, να συνειδητοποιείς ό,τι βλέπεις, να μυρίζεις και την ανάσα σου ακόμα.

Εκτός όμως από την αξία της «συνειδητότητας» επιβεβαιώσαμε και κάτι ακόμα: «Αν δεν είναι υγείας δεν είναι πρόβλημα». Γκρινιάζουμε για τα μικρά και καθημερινά και εννοείται πως έχουμε το απόλυτο δικαίωμα να το κάνουμε. Ποιος είμαι εγώ που θα πω το αντίθετο; Όταν όμως το παρακάνουμε διαπράττουμε ύβρη. Αποτελεί ιεροσυλία απέναντι στην ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.

«Η πιθανότητα να υπάρχουμε είναι τετρακόσια τρισεκατομμύρια προς ένα» διάβασα κάπου. Επομένως, το μεγαλύτερο θαύμα είναι ότι ζούμε. Τι άλλο επομένως μας μένει παρά να χαρίζουμε τρελές αγκαλιές, να μοιράζουμε φιλιά, να λέμε «ευχαριστώ», να φωνάζουμε το «σ’ αγαπώ» και να μην τσιγκουνευόμαστε το «μπράβο». Και να προσέχουμε. Πολύ.

Μακάρι η δική μας περιπέτεια να γίνει η αφορμή έστω κι ένας οδηγός, την επόμενη φορά που θα βρεθεί σε έναν μικρό δρόμο μιας γειτονιάς να κόψει προληπτικά ταχύτητα ώστε να μην αναγκαστεί να κόψει, όπως έγινε με εμάς, αφού χτυπήσει ένα παιδί.

Tο νου μας, αγαπημένοι μου, στα παιδιά σας και στα παιδιά όλου του κόσμου!

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

ΥΓ

Για να βγει και κάτι παραγωγικό από αυτή την ιστορία έχουμε ήδη ανακινήσει το θέμα της δημιουργίας παιδικής χαράς στην περιοχή που χτύπησε ο μικρός. Η πιο κοντινή είναι χιλιόμετρα μακριά. Μέχρι χθες δεν είχα ιδέα ότι οι παιδικές χαρές… σώζουν ζωές. Τώρα ξέρω.

Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε
άρθρα, videos, αποφθέγματα, ενημερώσεις

YouTube Subscribe εδώ

Σχετικότατα άρθρα:

Αμάν ρε μάνα!

Φοβάμαι μήπως δεν ζήσω

16 μαθήματα που έλαβα (ή επιβεβαίωσα) το 2020

«Νικόλα έλα αμέσως. Ένα αμάξι χτύπησε τον Γρηγόρη». Δεν πιστεύεις ότι θα ακούσεις πότε κάτι τέτοιο για τον γιο σου. «Αυτά γίνονται στις ταινίες. Όχι στη ζωή. Σωστά;».

Μέχρι να βρεθώ στον τόπο του ατυχήματος χιλιάδες αιχμηρές σκέψεις καρφώθηκαν στο μυαλό μου. Μα ταυτόχρονα γεννήθηκε μια παράλογη ελπίδα, γέννημα του μυαλού για να μην τρελαθεί, αποτέλεσμα του μηχανισμού αυτοσυντήρησης, ενεργοποιητής του σώματος ώστε να βρει τη δύναμη να σπεύσει κοντά στον μικρό.

«Δεν μπορεί. Θα ζει. Θα ζει και θα με έχει ανάγκη». Τον βρήκα ανάσκελα στη μέση του δρόμου. Καμιά δεκαριά παιδιά, φίλοι του, έκλαιγαν γοερά. Περαστικοί, μαμάδες, μπαμπάδες με κοιτούσαν με λύπηση, τρόμο και συμπόνια.
«Μπαμπά» μου φώναξε όταν έφτασα κοντά του. Και τότε ήξερα. «Θα τα καταφέρουμε. Ό,τι και να γίνει». Ήταν γεμάτος εκδορές και μώλωπες. Δεν ήξερα αν μπορεί να κινηθεί. Και να μπορούσε δεν έπρεπε. Ήταν φανερά σοκαρισμένος αλλά μιλούσε ακατάπαυστα, όπως πάντα. Μέχρι και χιούμορ έκανε. «Καλό σημάδι αυτό», σκέφτηκα. «Ο Γρηγόρης που ξέρουμε και αγαπάμε».

Ο Ιάσωνας ο φίλος του, ο πιο δυνατός της τάξης και σύντομα του σχολείου, του ψιθύριζε «Γρηγόρη, εσύ είσαι πιο δυνατός ακόμα και από μένα. Θα τα καταφέρεις φίλε». «Πείτε μου πως είναι κακό όνειρο και ξυπνήστε με» πρόλαβε να ψελλίσει ο Γρηγόρης λίγο πριν φτάσει το ασθενοφόρο. Τον μετέφερε στο νοσοκομείο και η αγωνία μας κορυφωνόταν σε κάθε επίσκεψη των γιατρών.

Οι αυτόπτες μάρτυρες επέμεναν ότι το αυτοκίνητο πέρασε από πάνω του. Η οδηγός, είπαν και πάλι οι μάρτυρες, τα έχασε τόσο που μόλις τον χτύπησε, αντί να κόψει, επιτάχυνε. Το «τον πάτησε» ήταν κυριολεκτικό.

Επισκεφτήκαμε 2 νοσοκομεία, ιδιώτες γιατρούς, μιλήσαμε με νοσηλευτές, 2 διευθυντές παιδιατρικής. Όλοι εντυπωσιασμένοι. Κανείς όμως δεν μπορεί να δεχτεί ή να πιστέψει ότι η ρόδα κύλησε πάνω στο σώμα του. Και μάλιστα τόσο κοντά στον αυχένα και στο κεφάλι. Σοκάρονται στη θέα της πλάτης του και μετά ψάχνουν για εξηγήσεις. «Πώς γίνεται να μην έχει εσωτερικό τραύμα, μόνιμη ζημιά, παραλυσία ή έστω κάποιο κάταγμα; Δεν βγαίνει λογικά».

Κι όμως είναι μαζί μας. Against all odds. Δεν ξέρω αν τον πάτησε τελικά ή όχι. Κάποιοι μίλησαν για το απόλυτα παράλογο, άλλοι για θαύμα, άλλοι για λανθασμένες ή υπερβολικές μαρτυρίες. Δεν με ενδιαφέρει να του δώσω εξήγηση. Ξέρω, ότι ο Γρηγόρης είναι εδώ.

Ξέρω, μάλλον επιβεβαίωσα ξανά, ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Όλα να τα ζούμε πρέπει, όχι σαν να είναι η τελευταία μας μέρα – τι κυνικό και μακάβριο – μα σαν να γεννηθήκαμε μόλις. Πρωτάρηδες στη ζωή. Να χαρίζουμε τρελές αγκαλιές, να μοιράζουμε φιλιά, να λέμε ευχαριστώ, να φωνάζουμε το “σ’ αγαπώ” και να μην τσιγκουνευόμαστε το “μπράβο”.

Αν δεν είναι υγείας, αγαπημένοι μου, δεν είναι πρόβλημα. Πάει και τελείωσε. Αυτά. Και να υγιαίνετε.

Tο νου σας στα παιδιά σας και στα παιδιά όλου του κόσμου!

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε
άρθρα, videos, αποφθέγματα, ενημερώσεις

YouTube Subscribe εδώ

Σχετικότατα άρθρα:

Το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής μου ως τώρα

Αμάν ρε μάνα!

Φοβάμαι μήπως δεν ζήσω

«Έχω συνηθίσει την άσχημη συμπεριφορά του. Δεν με ενοχλεί τόσο πια», ακούμε συχνά από συνανθρώπους μας. Ή «εγώ είμαι δυνατός. Αντέχω».

Κι όμως. Μικρές δόσεις δηλητηρίου (τοξικότητας) τις αντιμετωπίζει η ψυχή και το σώμα. Ίσα ίσα που μπορεί να δημιουργήσεις και ανοσία. Μεγάλες δόσεις δηλητηρίου δεν τις αντέχεις όσο δυνατός κι αν είσαι. Θα σε καταβάλλουν.

Πρόσεχε λοιπόν ποιους ανθρώπους έχεις δίπλα σου. Όχι μόνο επηρεάζεται ο ψυχισμός σου από τους κοντινούς σου αλλά τελικά γίνεσαι αυτός με τον οποίο κάνεις πιο πολλή παρέα.

Θα μου πεις «τι να κάνω;». Μπορεί να μην έχεις τη δύναμη να νικήσεις ένα λιοντάρι, αλλά σίγουρα μπορείς να επιλέξεις να μη βρεθείς στο ίδιο κλουβί με τον βασιλιά των ζώων.

Η αξία σου είναι αδιαπραγμάτευτη. Δεν ορίζεται από το αν σε αποδέχεται ο τοξικός άνθρωπος. Μην προσπαθείς να τον πείσεις να σε αναγνωρίσει ή να σε αγαπήσει. Μην του δώσεις την ευχαρίστηση ούτε καν να σε απορρίψει.

Άλλωστε, κανείς δεν μπορεί να σε απορρίψει, εκτός κι αν τον αφήσεις. Απλώς δεν επέλεξε να συμπλεύσετε, γιατί προφανώς εσύ δεν επέλεξες να γίνεις αυτός που ήθελε.

Ευτυχώς, γιατί αυτό σημαίνει ότι επέλεξες να είσαι ο εαυτός σου. Και καμιά φορά ο μοναδικός τρόπος για να συμβεί αυτό είναι να μείνεις μόνος. Να απομακρύνεις από σένα εκείνους που σε απομακρύνουν από σένα.

Το κριτήριο βάσει του οποίου πρέπει να επιλέγεις τους κοντινούς σου ανθρώπους είναι το πώς σε κάνουν να νιώθεις. Αν σε ωθούν να γίνεσαι ένας καλύτερος εσύ.

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε
άρθρα, videos, αποφθέγματα, ενημερώσεις

YouTube Subscribe εδώ

Σχετικότατα άρθρα:

Αυτό που φοβάμαι περισσότερο…

Σου προτείνω να γίνεις “εγωιστής”

Για να βελτιώσεις τον εαυτό σου χρειάζεται πρώτα να τον αποδεχτείς

Δουλεύοντας με ζευγάρια τα οποία αναζητούν λύσεις στη σχέση τους, συναντώ συχνά το ίδιο «πρόβλημα». Ο ένας από τους δύο έχει σταματήσει να προσφέρει, αλλά έχει την απαίτηση να λαμβάνει όπως πριν. Η ιστορία στο μυαλό του είναι: «Πρέπει να με αγαπάει γι’ αυτό που είμαι». Κάποιος μας αγαπά όχι γι’ αυτό που ήμασταν κάποτε ή γι’ αυτό που είμαστε όταν βρίσκόμαστε μόνοι, αλλά γι’ αυτό που γινόμαστε όταν βρεθούμε μαζί του. Δηλαδή γι’ αυτό που του προσφέρουμε. Γι’ αυτό που τον κάνουμε να νιώθει.

Το «μαζί» εμπεριέχει την έννοια της προσφοράς, διαφορετικά δεν έχει λόγο ύπαρξης.

Δύο άνθρωποι που αγαπιούνται, συνδιαμορφώνονται. Βέβαια, δύο άνθρωποι συνδιαμορφώνονται από τη στιγμή που έχουν κοινές αξίες. Διαφορετικά δεν υπάρχει πεδίο ένωσης. Τα θεμέλια πρέπει να είναι από το ίδιο υλικό. Τα παρακλάδια ας διαφέρουν, αλλά σε ό,τι έχει να κάνει με τους ανθρώπους, τα ομώνυμα έλκονται.

Αν ο ένας θεωρεί ότι ένα παιδί είναι το μεγαλύτερο δώρο της φύσης και ο άλλος η χειρότερη δέσμευση, υπάρχει σύγκρουση αξιών. Το ίδιο και αν ο ένας θέλει να δουλεύει όλη μέρα και να βγάζει πολλά χρήματα και ο άλλος θεωρεί τα χρήματα την πηγή όλων των δεινών στον κόσμο. Σε ένα τέτοιο ζευγάρι, αναπόφευκτα θα έρθει η σύγκρουση και πιθανότατα ο χωρισμός.

Πάντως, το «εγώ έτσι είμαι και δεν αλλάζω, αν με αγαπάς θα το δεχτείς», μοιάζει πρόταση βγαλμένη από σαπουνόπερα ή καλύτερα από ταινία τρόμου. Η δεύτερη λάθος μετάφραση που γίνεται από πολλούς εμπλεκόμενους μέσα σε μία σχέση είναι: «Αφού με αγάπησε κάποτε, θα με αγαπάει για πάντα». Όποιος πιστεύει κάτι τέτοιο σύντομα θα δει τον αγαπημένο του ή την αγαπημένη του να απομακρύνεται. Και ίσως, τότε, να είναι αργά.

Οφείλουμε να αλλάζουμε προς το καλύτερο συνεχώς, να διεκδικούμε την αγάπη και να μην τη θεωρούμε ποτέ αυτονόητη. Να λιπαίνουμε και να ποτίζουμε το φυτό της κάθε μέρα. Και να το κάνουμε με αγάπη. Οτιδήποτε αυτονόητο, είναι καταδικασμένο είτε να ξεχαστεί είτε να πεθάνει. Από την άλλη, «αλλάζω» δεν σημαίνει γίνομαι έρμαιο στα «θέλω» του άλλου. «Αλλάζω» σημαίνει «σέβομαι τα θέλω σου γιατί και εσύ σέβεσαι τα δικά μου. Γίνομαι κάθε μέρα καλύτερος, για μένα και για σένα».

Ο τρόπος να νιώθουμε πλήρεις είναι να δεχόμαστε αγάπη. Και ο τρόπος να δεχόμαστε αγάπη είναι να δίνουμε αγάπη. Θα μπορούσα να γράφω μέρες, βδομάδες, ίσως χρόνια για αυτά τα θέματα. Θεωρούμε τις σχέσεις περίπλοκες, και εν μέρει είναι, αλλά γίνονται πολύ πιο απλές, αρκεί να γνωρίζουμε τις αρχές που τις διέπουν.

 

Ίσως έχετε ακούσει κάποιους στον περίγυρό σας να λένε «μου αρέσει να ζωγραφίζω, να γράφω, να τραγουδώ, όμως μόνο για μένα», ή «για λίγους και εκλεκτούς». Τις περισσότερες φορές αυτό δεν ισχύει. Ο φόβος εμποδίζει τον άνθρωπο να κυνηγήσει ένα μεγαλύτερο κοινό, δηλαδή να μεγεθύνει την εμπειρία του. Αν δεν υπήρχε ο φόβος της έκθεσης, της απόρριψης, της αποτυχίας, της επιτυχίας, κανείς δεν θα επέλεγε την παρέα των πέντε φίλων αντί ενός σταδίου, τη μοναξιά αντί της αποθέωσης.

Φόβος της απόρριψης! Τι αποτρεπτική δύναμη στη ζωή τόσων ανθρώπων. Ξέρετε, όμως, ποια είναι η μεγαλύτερη απόρριψη όλων; Να μην είμαστε αυθεντικοί για να μας αποδεχτούν οι άλλοι. 

Ακόμα χειρότερα, σκεφτείτε το εξής. Να μην είμαστε ο εαυτός μας για να μας αποδεχτούν οι άλλοι και να μην μας αποδέχονται ούτε έτσι. Δηλαδή στο τέλος χάνουμε και εμάς και εκείνους.

Μα να βασίζουμε τις αποφάσεις για τη δική μας ζωή στη γνώμη των άλλων; Πόσο στενάχωρο.

Όλα τα σπουδαία λοιπόν βρίσκονται στην άλλη πλευρά του φόβου. Ναι, υπάρχει τρόπος να απελευθερωθείτε από τη φυλακή του Φόβου ώστε να επηρεάσετε τους άλλους θετικά αλλά και να βαδίσετε το δρόμο της δικής σας επιτυχίας, ευδαιμονίας και πληρότητας.

Πώς; 

Μα να μετατρέψετε τον Φόβο σε Φίλο. Να τον χρησιμοποιείτε παραγωγικά έτσι ώστε να αποτελεί προωθητική, και όχι καταστροφική, δύναμη στη ζωή σας. Αν δεν ξέρετε πώς, ζητήστε βοήθεια. Κάποτε κι εγώ ήθελα να τα λύνω όλα μόνος μου. Πόσο ψευτοπερήφανος ήμουν!

Κι όμως οι γενναίοι και οι εξαιρετικά επιδραστικοί άνθρωποι ξέρουν να ζητούν βοήθεια.

Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν όλοι οι άνθρωποι που εμείς θαυμάζουμε έχουν δίπλα τους έναν άνθρωπο που τους ενθαρρύνει και πιστεύει πραγματικά σε εκείνους. Οι σπουδαίοι αθλητές έχουν ένα πολύ καλό προπονητή, οι μεγάλοι καλλιτέχνες έχουν έναν αποτελεσματικό ατζέντη.

Σας παρακαλώ, μη νομίσετε στιγμή, ότι εγώ που σας γράφω όλα αυτά δεν φοβάμαι. Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι. Πολύ. Φοβάμαι μήπως δεν ζήσω. Πιο πολύ από το αν δεν τα καταφέρω. Πιο πολύ ακόμα και από το να πεθάνω.

Τέλος, επιτρέψτε μου να σας πω ότι είναι εντάξει να φοβάστε. Άλλωστε: Δεν μπορείτε να επιλέξετε αν θα φοβάστε ή όχι. Μπορείτε όμως να επιλέξετε αν θα κάνετε αυτό που φοβάστε, παρόλο που φοβάστε.

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

 

ΥΓ

Αν αναρωτιέστε πώς να κάνετε το Φόβο Φίλο,

…αν επιθυμείτε κι εσείς να εκπλήξετε θετικά τον εαυτό σας, να εξημερώσετε το Φόβο σας, ή όπως έλεγε ο μεγάλος δάσκαλος Νίκος Καζαντζάκης, να τον φοβίσετε ώστε αυτός να φύγει,

…να έρθετε σε επαφή με την Αλήθεια μέσα σας,

…να απελευθερώσετε την αυθεντικότητά σας,

…δεν είστε μόνοι! Είμαστε δίπλα σας!

Μέσα από προσωπικές διαδικτυακές συναντήσεις με επίσημους συνεργάτες του IslandofMan Philosophy, θα διδαχθείτε συγκεκριμένα εργαλεία και τεχνικές ώστε να απελευθερωθείτε από τη φυλακή της γνώμης των άλλων και να εκφράσετε την αυθεντικότητά σας.

Κατοχυρώστε τη θέση σας συμπληρώνοντας την αίτηση (η αίτηση δεν είναι δεσμευτική) πατώντας ΕΔΩ.

 

Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε
άρθρα, videos, αποφθέγματα, ενημερώσεις

YouTube Subscribe εδώ

Σχετικότατα άρθρα:

Φοβάμαι μήπως δεν ζήσω

Για να βελτιώσεις τον εαυτό σου χρειάζεται πρώτα να τον αποδεχτείς

Το πληγωμένο παιδί μέσα σου

«Εγώ μπαμπά δεν θα πεθάνω ποτέ. Δεν γίνεται να πεθάνω. Αλήθεια σου λέω», είπα στον πατέρα μου όταν ήμουν τεσσάρων ή πέντε χρονών. Προσπάθησε  άνθρωπος να με συνετίσει: «Όλοι θα πεθάνουμε παιδί μου, είναι φυσιολογικό».

Εγώ επέμενα. «Όχι, όχι, όχι». Δεν το χωρούσε το μικρό παιδικό μου κεφάλι τέτοιου μεγέθους σκέψη. Πετάγεται κάποια στιγμή η μητέρα μου: «Άστο το παιδί, τι επιμένεις και εσύ; Αφού σου είπε δεν θα πεθάνει. Αμάν».

Αυτό το «Αμάν», πόσο με έχει σημαδέψει. Η υπερβολή της μάνας! Όσο μεγαλώνω συνειδητοποιώ ότι κάτι τέτοια έχτισαν την προσωπικότητά μου. Μέρες σαν αυτές η μητέρα έσπειρε μέσα μου την πίστη στο αδύνατο, στο όνειρο, στο ουτοπικό.

Αυτή η άνευ όρων αγάπη, γι’ αυτό και κάποιες φορές απερίσκεπτη, έχτισε τελικά το στέρεο έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Πόσο το χρειαζόμαστε για να χτυπηθούμε σε αυτό, να πετάξουμε από αυτό ή έστω για να υπάρξουμε πάνω σε αυτό.

Με αφορμή τη γιορτή της μητέρας, όμως, μου δίνεται η ευκαιρία να στείλω στις μανούλες μια γλυκιά υπενθύμιση.

Δεν είναι απαραίτητο να τα κάνετε όλα τέλεια. Μητέρα, σύντροφος, επαγγελματίας- εργαζόμενη, ερωμένη, φροντιστής ηλικιωμένων, νοικοκυρά, φίλη, αδερφή, κόρη, δασκάλα. Οι πολλαπλοί σας ρόλοι εξουθενώνουν ακόμα και εκείνον που τολμά να τους αναφέρει. Είναι εντάξει να ζητήσετε βοήθεια, να μοιραστείτε υποχρεώσεις μέσα και έξω από το σπίτι.

Και κάτι ακόμα. Μην ξεχνάτε να φροντίζετε τον εαυτό σας. Να ζητάτε προσωπικό χρόνο. Κανείς δεν ξεφεύγει από την ανάγκη να ικανοποιήσει τις ανάγκες του. Αν συνεχώς ξεχνάμε να μας φροντίσουμε, το «μέσα» μας θα αντιδράσει, θα εκραγεί. Θα επαναστατήσει φανερά ενάντια σε εκείνον που με ευλάβεια υπηρετούσαμε. Δηλαδή το σύντροφο, το παιδί, το φίλο, τον εργοδότη, τον συνάδελφο. Σαν μάχη μεταξύ μας θα μοιάζει αρχικά. Μα στην ουσία η μάχη αυτή είναι ανάμεσα σε εμάς και τον αφρόντιστο εαυτό μας.

Αξίζουμε την αγάπη από τους ανθρώπους γύρω μας. Γι’ αυτό και δεν περιμένουμε να μας έρθει. Την διεκδικούμε. Πώς; Προσφέροντας. Προσφέροντάς πρώτοι εμείς. Μα πριν από όλα: Προσφέροντας στον εαυτό μας την αγάπη που θα θέλαμε να λάβουμε από τους άλλους. 

Την αγάπη μου
Νικόλας Σμυρνάκης

Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε
άρθρα, videos, αποφθέγματα, ενημερώσεις

YouTube Subscribe εδώ

Σχετικότατα άρθρα:

Ημέρα γυναίκας: Δεν είμαστε ίδιοι. Είμαστε όμως ίσοι;

Σου προτείνω να γίνεις «εγωιστής»

Το πληγωμένο παιδί μέσα σου

Η ποίησή μου πασχίζει να ξυπνήσει τον κόσμο. Μόνο ξυπνητός ο κόσμος, δηλαδή οι άνθρωποι, μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, δηλαδή το σύμπαν.

Η ποίησή μου πασχίζει να αλλάξει τον κόσμο, γι’ αυτό τον αρνείται. Αρνείται τον κόσμο σημαίνει υπόσχεται κάποιον άλλον, σημαίνει τον ξαναφτιάχνει από την αρχή με πνοή ανθρώπου και σφοδρή επιθυμία Θεού. Εκείνη ξέρει καλύτερα από μένα, γιατί ενώ μιλά με εγκόσμια σύμβολα, έχει μάθει να ακούει σε λόγια εξώκοσμα.

Η ποίησή μου πασχίζει να αλλάξει τον κόσμο. Θα πάσχιζε ακόμα κι αν ήταν τόσο τέλειος που η αλλαγή, ως ιδέα, ως πράξη, θα σβηνόταν με τα χρόνια απ’ το γενετικό του υλικό, απλά και μόνο γιατί δεν θα είχε πια λόγο ύπαρξης μέσα στην τόση τελειότητα. Τότε θα έβρισκα άλλο λόγο να θέλω να τον αλλάξω. Τότε ήταν που θα εφεύρισκα την αλλαγή σαν λέξη, σαν έννοια, και μέσα της θα έχτιζα έναν καινούριο Παράδεισο.

Τον αλλάζω αυτόν τον κόσμο, πρωτίστως γιατί τον αγαπώ και θέλω να τον δω να γίνεται μεγάλος και τρανός. Τον αλλάζω, δηλαδή τον αναθρέφω με αρχές, μήπως και μια μέρα γίνει καλύτερος γιος. Τον σκληραγωγώ, του δίνω ένα φλασκί ιδέες και μια ανηφορική ευχή και τον τσιγκλώ να ανεβαίνει, να πετά τα περιττά, να κρατά τα αγαπημένα. «Μπορείς», του λέω, και κείνος, τη μια μου χυμά να με κατασπαράξει, την άλλη με πιστεύει και μου χαρίζει ένα αγαπημένο μετανοητικό δάκρυ. Όπως κάθε γιος.

Κανένας πραγματικός κόσμος ποτέ δεν θα είναι τελειότερος από αυτόν που έχει χρέος ο άνθρωπος να φαντασιώνεται για τον εαυτό του και τους άλλους. Και κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει τη δύναμη να καταστρέψει την αντιληπτή πραγματικότητα, πριν θελήσει να δημιουργήσει νέα. Το καλύτερο είναι εχθρός του καλού και το καλό πρέπει να θυσιαστεί στον βωμό του καλύτερου.

 

Αγαπημένοι μου Συνοδοιπόροι,

Το παραπάνω κείμενο το έγραψα πριν πολλά χρόνια. Αποτελεί τμήμα ενός μεγαλύτερου κειμένου με τίτλο «Μετάνθρωπος». Το 2015 επέλεξα να το συμπεριλάβω στο βιβλίο μου «Η επιτυχία κρυβόταν στο κομοδίνο μου».

Είναι ο δικός μου τρόπος να σας ευχηθώ «Καλή Ανάσταση». Γιατί για μένα, «Καλή Ανάσταση» σημαίνει πίστη σε έναν καλύτερο κόσμο.

«Καλή Ανάσταση» σημαίνει Προσωπική Επανάσταση ενάντια σε όσα μας πληγώνουν. Σημαίνει συνειδητή προσπάθεια να μετατρέψουμε την ουτοπία σε πραγματικότητα. Άλλωστε το ανέφτικτο είναι ένα παρεξηγημένο εφικτό. Αλλά και είναι στη φύση μας να ξεπερνάμε τη φύση μας.

Καλή ανάταση ψυχής και σώματος λοιπόν, δηλαδή εσωτερική αλλαγή. Και μην ξεχνάτε: Αλλάζοντας τον κόσμο μέσα μας, αλλάζουμε τον κόσμο. Κι αλλάζοντας τον κόσμο, αλλάζει ο κόσμος μέσα μας.

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε
άρθρα, videos, αποφθέγματα, ενημερώσεις

YouTube Subscribe εδώ

Σχετικότατα άρθρα:

Η επανάσταση του ’21 σήμερα

Η ενσυναίσθηση θα σώσει τον κόσμο

Έτσι θα σώσουμε τον κόσμο

Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στην Εναλλακτική Δράση (ΠΗΓΗ)

———

Πολλοί άνθρωποι στην προσπάθειά τους να βελτιώσουν τον εαυτό τους, χάνουν τον εαυτό τους. Ακούγεται οξύμωρο αλλά υπάρχει εξήγηση πίσω από αυτό. Για να γίνουμε καλύτεροι πρέπει πρώτα να εντοπίσουμε τα θέματα που χρειάζονται βελτίωση. Ποια είναι τα ελαττώματά μας, ποιες ικανότητες χρειάζεται να καλλιεργήσουμε, σε ποιους τομείς της ζωής μας δεν έχουμε τα αποτελέσματα που θέλουμε;

Για να λύσουμε ένα πρόβλημα, πρέπει πρώτα να το αναγνωρίσουμε. Και κάπου εδώ ξεκινάει η παγίδα στην οποία σχεδόν όλοι κάποια στιγμή έχουμε πέσει. Στην προσπάθειά μας αυτή, γινόμαστε συχνά πολύ αυστηροί και επικριτικοί με τον εαυτό μας. Κάνουμε ένα λάθος και το μεγεθύνουμε μέσα μας σε τέτοιο βαθμό που καταλήγουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε αυτό. Ή ότι δεν αξίζουμε.

Ας αλλάξουμε για λίγο επίπεδο παρατήρησης. Έστω ότι το λάθος δεν αφορούσε εμάς αλλά κάποιον άλλον. Τι θα του λέγαμε; Τι θα τον συμβουλεύαμε; Θα ξεστομίζαμε ένα υποστηρικτικό «Δεν πειράζει», «αυτά συμβαίνουν, συνέχισε…»; Αν ναι, το ερώτημα είναι γιατί δεν το κάνουμε και σε εμάς;

Δεν είναι λάθος να κάνουμε λάθη. Λάθος είναι να εστιάζουμε αποκλειστικά σε αυτά και να ξεχνάμε εντελώς να επιβραβεύουμε τον εαυτό μας για τις μικρές νίκες που πετυχαίνει καθημερινά. Θεωρούμε αυτονόητα όσα καταφέρνουμε. Κι όμως: Το αυτονόητο που δεν υπενθυμίζεται σταματά να υφίσταται. Αν δεν φάμε μία μέρα, η υγεία μας δεν θα επηρεαστεί; Γιατί να μην επηρεάζεται η ψυχή μας αν δεν είμαστε ευγνώμονες μία μέρα; Αν δεν πούμε «Σ’ αγαπώ», «Σε ευχαριστώ», «Μπράβο» μία μέρα στον εαυτό μας;

Ας κάνουμε λοιπόν τον εξής διαχωρισμό: Άλλο κάνω εποικοδομητική αυτοκριτική κι άλλο αυτομαστιγώνομαι. Το πρώτο βήμα για να βελτιώσουμε τον εαυτό μας είναι να αποδεχτούμε τον εαυτό μας. Είμαστε και τα λάθη μας, και τα περιττά μας κιλά, και οι ρυτίδες μας και τα πιο αραιά μας μαλλιά. Αξίζουμε την αγάπη, ακόμα κι όταν δεν είμαστε τέλειοι. Ποιος είναι τέλειος για να έχουμε αυτή την απαίτηση από εμάς; Όχι, αυτό δεν είναι εφησυχασμός. Η αποδοχή είναι η αφετηρία από την οποία ξεκινάμε τις πτήσεις μας.

Αυτή η αγάπη και η αποδοχή γίνεται μια εσωτερική κινητήρια δύναμη που μας ωθεί στην αλλαγή. Αποδοχή σημαίνει και κάτι άλλο. Ότι συγχωρούμε τον εαυτό μας για τα λάθη του παρελθόντος. Είναι εντάξει που επιτρέψαμε να μας πληγώσουν κάποιοι άνθρωποι, που συμβιβαστήκαμε με δουλειές, με σχέσεις, με καταστάσεις που δεν μας άρεσαν, που αναβάλλαμε σημαντικά πράγματα, που δεν ζητήσαμε βοήθεια νωρίτερα. Η συγχώρεση μας βοηθά να κλείσουμε σε ένα χαριτωμένο κουτάκι του μυαλού τα περασμένα και να κάνουμε χώρο για όσα θα έρθουν.

Η αποδοχή μας επιτρέπει να συμφιλιωθούμε με το παρελθόν, να παραδεχτούμε ότι αξίζουμε κάτι περισσότερο και να κινήσουμε για την κατάκτηση νέων κορυφών χρησιμοποιώντας ως πυξίδα τις κοιλάδες της ζωής
μας.

Γιώργο, Μαρία, Γιάννη, Αλίκη, Ανδρέα, Νίκο, Κατερίνα (μακάρι να μπορούσα να γράψω όλα τα ονόματα των δυνητικών αναγνωστών αυτού του κειμένου) …. αν σε είχα απέναντί μου αυτή τη στιγμή, θα σε κοιτούσα στα μάτια και θα σου έλεγα:

«Είσαι ωραίος όταν είσαι εσύ». Μα και κάτι ακόμα. «Γίνε ο εαυτός σου βελτιώνοντας τον εαυτό σου. Σου αξίζει ένας καλύτερος εσύ».

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε
άρθρα, videos, αποφθέγματα, ενημερώσεις

YouTube Subscribe εδώ

Σχετικότατα άρθρα:

Σου προτείνω να γίνεις «εγωιστής»

Η ευτυχία δεν είναι μόνιμη χαρά. Μπορεί όμως να είναι μόνιμη κατάσταση

Το πληγωμένο παιδί μέσα σου

Αγαπημένοι μου Συνοδοιπόροι,

Η επέτειος των 200 χρόνων από την ελληνική επανάσταση μας βρίσκει σε μια ιδιαίτερη προκλητική περίοδο για τη χώρα μας αλλά και για όλο τον κόσμο. Οι πρόγονοί μας απέδειξαν ότι μια χούφτα ανθρώπων αρκεί για να αλλάξει η ιστορία του κόσμου. Έδωσαν την ψυχή και τη ζωή τους για αξίες όπως η ελευθερία και η δημοκρατία.

Άραγε εμείς σήμερα τιμούμε αυτές τις αξίες;

Υπάρχει μια φράση που δεν θα κουραστώ ποτέ να επαναλαμβάνω. Και να κουραστώ δηλαδή, θα συνεχίσω να την επαναλαμβάνω:

Η προσωπική ανάπτυξη είναι η σπουδαιότερη μορφή επανάστασης.

Ο σπουδαίος Μακρυγιάννης κάποτε μίλησε για την ανάγκη να είμαστε στο «εμείς» κι όχι στο «εγώ». Ήρθε η ώρα να διαφωνήσουμε μαζί του. Γιατί όταν το «εμείς» τείνει προς το συλλογικό κακό, ίσως πρέπει να επιστρέψουμε πίσω στο «εγώ». Αυτή τη φορά όχι για να το χαϊδέψουμε κι άλλο, αλλά για να το επαναπροσδιορίσουμε.

Αν πραγματικά θέλουμε να αλλάξουμε έναν, που θα αλλάξει μία, που θα αλλάξει έναν, κι έτσι να αλλάξουμε τον κόσμο, πρέπει να ξεκινήσουμε από το εγώ. Να βάλουμε στη ζωή μας την προσφορά, την ενσυναίσθηση, την ευθύνη, την ευγένεια, την αξιοπιστία. Αλλά και την αμφισβήτηση, την κριτική σκέψη, τον συνεχή επαναπροσδιορισμό.

Αν συντονισμένα κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση, σε μερικές δεκάδες χρόνια μία από τις κόρες μας, ένας από τους γιους μας θα κυβερνήσει, αυτή τη φορά ακολουθώντας ένα νέο σύστημα αξιών: αγάπη, ανθρωπιά, αξιοπιστία, ειλικρινές ενδιαφέρον, αξιοκρατία. Τότε θα έρθει η πραγματική αλλαγή. Πρωτίστως, θα έχει ξεκινήσει από μέσα μας.

Η έμπνευση από το παρελθόν μας προκαλεί να την αξιοποιήσουμε. Όχι αύριο. Σήμερα. Να δώσουμε μέσα από τις πράξεις μας ελπίδα στις επόμενες γενιές, στα παιδιά μας, στα παιδιά των παιδιών μας, στον κόσμο (δηλαδή στους ανθρώπους) και στον κόσμο (δηλαδή στον πλανήτη).

Ελπίδα. Ποια ελπίδα; Αυτή που πεθαίνει τελευταία και ανασταίνεται πρώτη όταν βρεθούν πέντε άνθρωποι να πουν «όχι» σε όσα μας σκοτώνουν και «ναι» σε όσα μας ενώνουν. Και οι πέντε γίνουν εκατό και οι εκατό γίνουν χίλιοι και οι χίλιοι γίνουν «όλοι» και οι «όλοι» γίνουμε εμείς.

Ποιοι είμαστε «εμείς; Οι «άλλοι» είμαστε «εμείς». Αλλά δεν το ξέρουμε ακόμα. Αν αλλάξουμε εμείς, αλλάζουν όλοι.

Πώς αλλάζουμε εμείς; Αντιδρώντας και δημιουργώντας.

Τι σημαίνει «αντιδρώντας;». Αντιδρώντας σημαίνει εκφράζουμε ανησυχίες, λέμε «όχι» σε όσα «βιάζουν» την ψυχή μας, ζητάμε εξηγήσεις, διεκδικούμε όσα δικαιωματικά μας ανήκουν.

Τι σημαίνει δημιουργώντας; Δημιουργώντας σημαίνει κινούμαστε, προσπαθούμε, σκεφτόμαστε τον διπλανό μας, προτείνουμε λύσεις, οραματιζόμαστε και πρωτοπορούμε. Δεν δεχόμαστε ως αυτονόητα όσα μας σερβίρουν. Εφευρίσκουμε καινούρια αυτονόητα.

Ας μην ξεχνάμε πως η Γη κάποτε ήταν επίπεδη, ο σεισμός εκδίκηση της φύσης, η πτήση πολυτέλεια λίγων ζώων, οι γυναίκες-επιστήμονες όργανα του Σατανά. Δεν είναι να δείχνεις μπέσα στα αυτονόητα.

Τι άλλο σημαίνει δημιουργώντας; Δημιουργώντας σημαίνει πως την επόμενη μέρα εσύ κι εγώ θα δουλέψουμε μαζί, ενωμένοι, για να αλλάξουμε τον κόσμο. Ναι, ξέρω. Κάποιος μας είπε: «Δεν αλλάζει ο κόσμος, παιδί μου».

Ο κόσμος αλλάζει από εκείνους που παρακούν το: 

«Δεν αλλάζει ο κόσμος, παιδί μου».

Γιατί αλλάζει; Ο κόσμος αλλάζει γιατί αλλάζουμε εμείς. Ο κόσμος αλλάζει γιατί τον αλλάζουμε εμείς.

Πώς αλλάζει; Αλλάζοντας έναν, που θα αλλάξει μία, που θα αλλάξει έναν… αλλάζει ο κόσμος.

Τι χρειάζεται για να αλλάξει; Μονάχα δύο είναι τα συστατικά της αλλαγής: ο κόσμος κι εσύ.

Οπότε: Ας τον αλλάξουμε. Γιατί αλλάζει. Γιατί μπορούμε. Και γιατί ώρα του ήταν.

Ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Εγώ…

Εσύ…
Αυτός…
Αυτή…
Εμ…

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε
άρθρα, videos, αποφθέγματα, ενημερώσεις

YouTube Subscribe εδώ

Σχετικότατα άρθρα:

Τα κωλόπαιδα της Ιστορίας: Η χρόνια ασθένεια του Ερντογάν

Ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας ως σύγχρονοι φύλαρχοι

Ας διαδώσουμε τον ιό. Είναι η μόνη λύση.

Πρέπει να ήμουν έφηβος όταν πρωτοδιάβασα τη φράση του Νίκου Καζαντζάκη: «Κοίταξε το φόβο κατάματα και ο φόβος θα φοβηθεί και θα φύγει». Χαράχτηκε μέσα μου χωρίς όμως τότε να καταλάβω το βαθύτερο νόημά της.

Πέρασαν τα χρόνια και εγώ αποφασισμένος να μην αφήσω τον φόβο να διαφεντεύει τη ζωή μου αποφάσισα να βρω τρόπο να τον ξεπεράσω. Μεγάλο λάθος. Προσπαθούσα να διώξω τελείως το φόβο από μέσα μου. Η μάχη φέρνει απώλειες ακόμα κι αν στο τέλος βγεις νικητής. Όχι, αυτόν τον πόλεμο δεν τον κέρδισα.

Αν θέλεις τη γνώμη μου, πρέπει να επιλέγεις τις μάχες σου. Διαφορετικά θα είσαι συνεχώς λαβωμένος. Κάποια στιγμή σταμάτησα να βλέπω τη ζωή σαν μάχη, άρα να ψάχνω για εχθρούς. Ξεκίνησα να τη βλέπω σαν παιχνίδι. Μάντεψε το αποτέλεσμα. Άρχισα να ψάχνω για συμπαίκτες. Τότε ήταν που σκέφτηκα: «Μπορεί ο φόβος να γίνει από εχθρός Συνοδοιπόρος;».

Μέσα από τη μελέτη μου πάνω στην ανθρώπινη συμπεριφορά και τη δική μου εσωτερική ενδοσκόπηση συνειδητοποίησα κάτι που άλλαξε για πάντα τη σχέση μου με το φόβο. Ο φόβος σχετίζεται με το ένστικτο της επιβίωσης και είναι ένα συναίσθημα που έρχεται για να μας προστατεύσει. Είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης, αναπόσταστο κομμάτι της ζωής. Δεν υπάρχει άνθρωπος που δε φοβάται.

Συμφιλιώθηκα, λοιπόν, με το γεγονός ότι ο φόβος δεν θα με εγκαταλείψει ποτέ ολοκληρωτικά, μπορεί όμως να καταλαγιάσει. Το στοίχημα ήταν πια πώς θα καταφέρω να μη με ενοχλεί, να μην ορθώνεται ως εμπόδιο στον δρόμο μου, πώς θα καταφέρω να τον χρησιμοποιήσω ως τον σύμμαχο εκείνο που με βοηθά να προχωρήσω και όχι ως τον εχθρό που με γονατίζει.

Και η συμπεριφοριστική ψυχοθεραπεία επιβεβαίωσε τις σκέψεις μου. Ο τρόπος είναι απλός, κι ας ακούγεται κάπως απλοϊκός. Ο θεραπευτής σπρώχνει τον ασθενή να αντιμετωπίσει καταπρόσωπο την ιδέα ή το αντικείμενο που τον φοβίζει. Έτσι ο ασθενής βιώνει σε υπέρτατο βαθμό το άγχος που προκύπτει από τον φόβο (είτε πρόκειται για υψοφοβία, μικροβιοφοβία, αγοραφοβία είτε πρόκειται για φόβο δημόσιας έκθεσης ή φόβο αποτυχίας). Έπειτα από συχνές επαναλήψεις, και καθώς ο ασθενής αντιμετωπίζει τον φόβο του σε προστατευμένο περιβάλλον, το άγχος συχνά εξασθενεί. Με αυτόν τον τρόπο αρκετοί ασθενείς έχουν εντελώς διαφορετικές αντιδράσεις στα ερεθίσματα που κάποτε τους δημιουργούσαν φόβο.

Με άλλα λόγια, «δεν μπορείς πάντα να επιλέξεις αν θα φοβάσαι ή όχι. Μπορείς να επιλέξεις αν θα κάνεις αυτό που φοβάσαι, παρόλο που φοβάσαι».

Για να προχωρήσω τη σκέψη αυτή: «Κάθε φορά που φοβάσαι, εξασκείσαι να μη φοβάσαι κάνοντας αυτό που φοβάσαι».

Στο βίντεο που ακολουθεί δείχνω (παρασταστικά ελπίζω) πώς κάποιος κάνοντας αυτό που φοβάται φοβίζει το φόβο του και τελικά τον εξημερώνει. Ίσως τελικά αυτός να είναι ο μόνος τρόπος για να γίνει κάποια στιγμή φίλος.

Δείτε το βίντεο εδώ

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε
άρθρα, videos, αποφθέγματα, ενημερώσεις

YouTube Subscribe εδώ

Σχετικότατα άρθρα:

Είναι πολύ εγωιστικό να φοβάσαι

Το αντίδοτο στον φόβο

Αν δεν είσαι έτοιμος, προχώρα

 

Σήμερα, με αφορμή την παγκόσμια μέρα της γυναίκας θα διαβάσουμε κυρίως ευχές και όμορφα λόγια. Είναι ταυτόχρονα ευκαιρία να ακουστούν προτάσεις και να αναζητήσουμε λύσεις. Δεν είμαστε ίδιοι. Και δεν θέλουμε να είμαστε ίδιοι. Άλλωστε: Δυο εσύ στην ίδια πόλη άλλωστε θα ήταν συνωστισμός. Είμαστε όμως ίσοι.

Η ισότητα των φύλων θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια ηθική, δίκαιη, αναγκαία και αυτονόητη συνθήκη που δεν αφορά και δεν ευεργετεί μόνο τις γυναίκες. Τα στερεότυπα άλλωστε αφορούν όλα τα φύλα και συνήθως εκφράζονται με λέξεις και φράσεις που άλλοτε πληγώνουν και προσβάλλουν και άλλοτε δημιουργούν άγχος και στεναχώρια.

Οι λέξεις, άλλωστε, είναι γεμάτες εικόνες και συμβολισμούς. Είναι φορτισμένες με συναισθήματα. Ο σωστός συνδυασμός από νότες γαληνεύει την ψυχή, ο σωστός συνδυασμός από χημικά υλικά φτιάχνει φάρμακα που σώζουν ζωές, ο σωστός συνδυασμός λέξεων μπορεί να ξεκινήσει, να λήξει πολέμους, να προκαλέσει το μίσος, τον έρωτα, να… αλλάξει τον κόσμο.

Περιοριστικές λέξεις και φράσεις που αφορούν τα φύλα:

Συχνά ακούμε τη φράση «εργαζόμενη μητέρα». Έχετε ακούσει τη φράση «εργαζόμενος πατέρας»; Κάτι σημαίνει αυτό και κάτι υπονοεί. Μήπως να το διερευνήσουμε;

Το άλλο σας λέει κάτι;

«Τι έγινε; Ακόμα να νοικοκυρευτείς; Ώρα σου είναι να κάνεις κανένα κουτσούβελο. Τι περιμένεις;».

Αν είσαι 30 ή 40 μην αφήσεις κανέναν να σου πει ότι είναι λάθος να μην παντρευτείς ή να μην κάνεις παιδιά. Ο τρόπος για να είναι κάποιος ευτυχισμένος δεν είναι να κάνει εκείνα που θα πείσουν τους άλλους ότι είναι ευτυχισμένος αλλά να κάνει όσα τον κάνουν ευτυχισμένο/η.

Είναι εντάξει να ακολουθείς την αλήθεια μέσα σου ενάντια σε επιβαλλόμενα «πρέπει».

Είναι εντάξει να παρακούς τις συμβουλές των ανθρώπων που διάγουν μια ζωή που καθόλου δεν ζηλεύεις.

Που τα έχουν κάνει χάλια στη ζωή τους αλλά συνεχίζουν να προσπαθούν να σε νουθετήσουν.

Είναι εντάξει να μην κάνεις σπασμωδικές κινήσεις για θέματα ζωής, μόνο και μόνο για να αποφύγεις την κριτική όσων δεν έχουν τίποτα πιο δημιουργικό να κάνουν από το να ασχολούνται μαζί σου.

Είναι εντάξει να επιλέγεις πώς να ζήσεις.

Άλλη ζωή δεν έχει ή και αν έχει, δεν είναι αυτός λόγος να σπαταλάς αυτή που τώρα έχεις.

Είναι εντάξει να είσαι ευτυχισμένος. Να είσαι ευτυχισμένη.

Είναι εντάξει να είσαι εσύ.

Άλλη κλασική φράση που συντηρεί τα στερεότυπα: «Κλαίνε μωρέ οι άντρες;».  Εννοείται ότι κλαίνε.

Και μία ακόμα: «Καλή νοικοκυρά δούλα και κυρά». Ούτε για αστείο τέτοια παιδιά. Άλλωστε, το μεταξύ σοβαρού και αστείου ενέχει πολύ περισσότερα στοιχεία σοβαρότητας από ότι αστεϊσμού. Αστείο είναι κάτι όταν γελάνε και οι δυο.

«Ο άντρας είναι η κολώνα του σπιτιού». Μα γιατί αυτό το βάρος στα νεαρά αγόρια που αναγκάζονται να ακούνε τέτοια κλισέ;

«Το πλύσιμο των πιάτων είναι γυναικεία δουλειά;». Τι είναι αυτό; Η εντέκατη εντολή του Μωϋσή και δεν το θυμάμαι;

«Η ανατροφή των παιδιών είναι γυναικεία υπόθεση». Την ώρα της ερωτικής πράξης δύο δεν συμμετέχουν; (τουλάχιστον)

Και κάτι άλλο που αρχικά φαίνεται αθώο. «Έλα να σε βοηθήσω στις δουλειές σου». Αν το πει αυτό ένας άντρας σε μια γυναίκα είναι σαν να ομολογεί ότι ο ρόλος του είναι να αλαφρύνει ένα βάρος που ανήκει μόνο σε εκείνη. Πόσο διαφορετικό είναι το «σε βοηθάω» από το «μοιράζομαι μαζί σου αυτά που πρέπει να γίνουν»;

Και πάμε στο: «Ο άντρας φέρνει τα λεφτά και η γυναίκα κρατά το σπίτι». Παιδιά αποφασίστε. Ο άντρας είναι η κολώνα του σπιτιού ή η γυναίκα κρατά το σπίτι; Εκτός κι αν η γυναίκα κρατά την κολώνα, που είναι ο άντρας.

Πέρα από την πλάκα, θα μείνω λίγο στο «ο άντρας φέρνει τα λεφτά». Έχουμε φορτωθεί με αυτήν την τεράστια ευθύνη και ζούμε μόνιμα με το άγχος για το αν είμαστε «αρκετά άντρες». Κι όμως, δεν είναι το πορτοφόλι ένδειξη ανδρισμού.

Πριν ακόμα ιδρύσω τον οργανισμό IslandofMan Philosophy, νέος συγγραφέας τότε, δεν είχα εκδώσει ούτε μισό έργο μου. Το όνειρο όμως ήταν πάντα αυτό. Η Εύα τότε ετοιμαζόταν να δώσει ΑΣΕΠ για να γίνει καθηγήτρια ειδικής αγωγής σε σχολείο. Οικονομικά ήμασταν σε πολύ κακή κατάσταση. Ως ωρομίσθιος καθηγητής Στρατηγικής και Καινοτομίας σε ιδιωτικό κολέγιο κέρδιζα ελάχιστα.

Της είπα τότε, μεταξύ σοβαρού και αστείου, – μιλάμε για το 2008 -, «θα σε πείραζε να μείνω εγώ σπίτι για μερικά χρόνια, να αφοσιωθώ στην τέχνη μου, να αναλάβεις εσύ να μας στηρίξεις οικονομικά, μέχρι να γίνω διάσημος συγγραφέας; Μετά θα είμαστε άνετοι οικονομικά».

«Εννοείται», μου απάντησε. Και το εννοούσε. Με χαλάρωσε απίστευτα. Δεν έμεινα ποτέ στο σπίτι, προφανώς, αλλά ένιωσα ελεύθερος να συγκεντρωθώ στο όνειρό μου, χωρίς εκείνη να πληγώσει το δικό της. Ένιωσα ασφαλής μέσα στην ανασφάλειά μου. Με βοήθησε να ανοίξω τα φτερά μου. Με έκανε να νιώσω ότι με έχει επιλέξει λόγω των ποιοτικών  χαρακτηριστικών της προσωπικότητάς μου.

Η φιλοσοφία αυτή μας βοήθησε να χτίσουμε, ο καθένας στον τομέα του, πράγματα που θεωρούσαμε σημαντικά. Πόσοι άνδρες δεν ανοίγουν τα φτερά τους γιατί νιώθουν ότι πρέπει να παίξουν έναν συγκεκριμένο ρόλο στον οποίο έχουν εγκλωβιστεί. Του άνδρα κυνηγού, του κουβαλητή;

Πόσες γυναίκες δεν ανοίγουν τα φτερά τους γιατί έχουν εγκλωβιστεί στο δικό τους ρόλο, μόνο ως μητέρες, μόνο ως νοικοκυρές κτλ. με αποτέλεσμα να μην αναδεικνύουν τις δημιουργικές τους ικανότητες; Πόσα ζευγάρια ακριβώς λόγω αυτού του εγκλωβισμού, δεν στηρίζουν ο ένας τον άλλον και δεν χτίζουν μαζί; Και πού θα μπορούσαν να φτάσουν;

Κλείνοντας, θέλω να πω με αφορμή τη σημερινή ημέρα, χρόνια πολλά, όχι μόνο στις γυναίκες, αλλά και στους άνδρες. Όχι μόνο στους άνδρες, μα σε όλα τα φύλα.

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε
άρθρα, videos, αποφθέγματα, ενημερώσεις

YouTube Subscribe εδώ

Σχετικότατα άρθρα:

Είμαι κι εγώ εδώ. Δίπλα σου!

Κλαίνε γιαγιά οι άντρες. Και τα καλά παιδιά να δεις πως κλαίνε

Τιμή στον άνδρα που αγαπά τη γυναίκα του

Το κίνημα #metoo δεν αφορά μόνο τους ανθρώπους που βρίσκουν το θάρρος να δημοσιοποιήσουν το γεγονός ότι κακοποιήθηκαν. Αφορά όλους εκείνους που οφείλουν να τους στηρίζουν όταν αυτό συμβεί.

Τους ανθρώπους που είναι υποχρεωμένοι να κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να τιμωρηθούν οι ένοχοι, αλλά και για να μην επαναληφθεί από άλλους θύτες το ίδιο ή παρόμοιο γεγονός, στα ίδια ή σε άλλα θύματα.

Ο άνθρωπος είναι ικανός για το καλύτερο και για το χειρότερο, το άθλιο και το υπέρτατο, το υπάνθρωπο και το υπεράνθρωπο. Δυστυχώς η κακοποίηση αφορά και παιδιά. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο έγκλημα, περισσότερο απάνθρωπο από αυτό. Κακοποιητική συμπεριφορά δεν είναι μόνο η ασέλγεια αλλά και η λεκτική ή η ψυχολογική βία. Κάθε φορά που ένα παιδί πληγώνεται, παραβιάζεται η ίδια μας η φύση, πληγώνεται ολόκληρη η ανθρωπότητα.

Αν μπορούσα να κοιτάξω στα μάτια όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχουν υποστεί τέτοιες αποτρόπαιες, απάνθρωπες πράξεις, παιδιά ή ενήλικες, θα τους έλεγα τα παρακάτω:

#ΚΙΕΓΩ (#metoo) αηδιάζω στην ιδέα ότι βίωσες σεξουαλική βία.

#ΚΙΕΓΩ τρελαίνομαι που έπεσες θύμα εκβιαστικών πρακτικών.

#ΚΙΕΓΩ θυμώνω που ο εκάστοτε εξουσιαστής δεν σου αναγνωρίζει το αναφαίρετο δικαίωμα να ορίσεις το σώμα σου. Και που μετά ρωτά «Γιατί καθυστέρησες;». «Γιατί βρέθηκες μόνη/μόνος μαζί του;». «Τι περίμενες δηλαδή;». «Γιατί ήσουν ανάλαφρα ντυμένη;».

Ξέρεις γιατί λέω #ΚΙΕΓΩ; Γιατί βάζω τον εαυτό μου στη θέση σου και πονάω. Νιώθω το ξένο βάρος πάνω στο δικό μου σώμα, τον ιδρώτα του στο μέτωπό μου, το σκάρτο χνώτο του δίπλα από το στόμα μου. Η ψυχή μου αρρωσταίνει κι ας μην έχω βρεθεί ποτέ εκεί που τότε βρέθηκες εσύ.

Και μετά αναρωτιέμαι. Αν εγώ εξεγείρομαι μονάχα στην ιδέα, πόσο βαθύς είναι ο δικός σου πόνος; Αυτός που ακόμα κουβαλάς μέσα σου. Περίμενες ο χρόνος να περάσει, όχι για να κλείσει η πληγή μα για να γίνει σημάδι. Τέτοιο ώστε να είναι ορατό με μια πολύξερη ματιά.

Για το σημάδι μπορείς να μιλήσεις. Την ώρα που τρέχει η πληγή παλεύεις να επιβιώσεις. Πόσο σε καταλαβαίνω. Μην αφήσεις κανέναν να σε κάνει να νιώσεις άσχημα που άργησες να μιλήσεις. Όχι, δεν άργησες. Φρόντιζες την πληγή. Μίλησες όταν έπρεπε. Δεν θα σου στερήσουν την μητρότητα κι αυτής σου της απόφασης. Είναι δική σου, όπως και το σώμα σου.

Το δικό σου σημάδι είναι ο δικός μας οδηγός. Μας το χαρίζεις απλόχερα. Πυξίδα για το «μετά». Κάθε δικό σου σημάδι μια λιγότερη πληγή στην ψυχή και στο σώμα ενός παιδιού, μιας γυναίκας, ενός άνδρα αύριο.

Τόση ώρα με ακούς να σου λέω #ΚΙΕΓΩ… γιατί είμαι εδώ. Είμαι εδώ #ΕΓΩ. Για σένα. Για όλα τα θύματα του κόσμου. Πονώ μαζί τους. Μα κυρίως πονώ που δεν κατάφερα να αλλάξω τον κόσμο λίγο παραπάνω… για σένα. Συγγνώμη. Σ’ αγαπώ!

Νικόλας Σμυρνάκης

Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε
άρθρα, videos, αποφθέγματα, ενημερώσεις

YouTube Subscribe εδώ

Σχετικότατα άρθρα:

Ήμουν αγοράκι 10 χρονών και πήγε να με βιάσει

Big Brother: “Αλλιώς έχει βιασμό”. Η πραγματική αιτία πίσω από την εμετική φράση

Ισόβια σημαίνει δικαίωση (για την Ελένη Τοπαλούδη)

Η Μαρία χαμογέλασε στον Σταύρο. Κάτι σκίρτησε μέσα του. Άλλαξε η βιοχημεία του σώματός του. Χάρηκε. Χάρηκε πολύ.

Όταν έφτασε στο σπίτι του, τον υποδέχτηκε η κοπέλα του, η Σοφία. Ο Σταύρος της έδωσε ένα διαφορετικό φιλί, μια διαφορετική αγκαλιά. Της είπε «Σ’ αγαπώ, Σοφία» όπως δεν το είχε πει ποτέ ξανά. Η Σοφία έλαμψε.

Τηλεφώνησε στη φίλη της τη Μοίρα. Η Μοίρα ένιωθε μόνη. Ήταν στα πρώτα στάδια της κατάθλιψης. Της ανέβασε τη διάθεση. «Η ζωή είναι ωραία», της είπε η Σοφία. «Η ζωή είναι μικρή», της απάντησε η Μοίρα. «Η ζωή δεν είναι μικρή. Όταν δεν εκμεταλλευόμαστε τον χρόνο, η ζωή γίνεται κενή και φαίνεται μικρή. Η ζωή είναι μικρή όταν τη σπαταλάμε», της ανταπάντησε η Σοφία.

Η Μοίρα συνειδητοποίησε ότι η ζωή είναι ωραία. Έπειτα συνειδητοποίησε ότι η ζωή μπορεί να γίνει μικρή όταν τη σπαταλάμε. Κάλεσε τον Ιάσονα στο τηλέφωνο. Ο Ιάσονας Παλάνης αγαπούσε δέκα χρόνια τώρα τη Μοίρα. Παλαιότερα, της είχε προτείνει να πάει μαζί του στη Νότια Αφρική. Ήταν γιατρός εκεί. Χωρίς σύνορα, μα με τεράστια αποθέματα αγάπης. Η Μοίρα είχε αρνηθεί. Αυτή τη φορά δεν αρνήθηκε. Του ζήτησε εκείνη να πάει να τον βρει στην Αφρική.

Η Μοίρα και ο Ιάσονας συναντήθηκαν στην Αφρική. Σύντομα αγαπήθηκαν. Αποφάσισαν ότι είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. Ενώθηκαν. Από την ένωσή τους προέκυψε η Μαρία.

Τη Μαρία την έλκυε ο ανθρώπινος πόνος. Μια πιο πολύ η θεραπεία του. Από μικρή περνούσε τις μέρες της στις φτωχογειτονιές της Αφρικής, ανάμεσα στα πεινασμένα παιδιά και σ’ εκείνα που τα θέριζαν οι αρρώστιες. Λίγο νερό, λίγο φαγητό, λίγη αγάπη. Αυτά μπορούσε να προσφέρει ως παιδί. Βοηθούσε με κάθε τρόπο όποιον βρισκόταν στον δρόμο της. Από τότε που θυμόταν τον εαυτό της, αυτό έκανε. Βοηθούσε. Ένιωθε πως όσο υπήρχε δυστυχία, θα ήταν δυστυχισμένη. Έβαλε στόχο να εξαλείψει τη δυστυχία από τον πλανήτη. Να γίνει ευτυχισμένη.

Η Μαρία σπούδασε ιατρική στην Αμερική. Δεν ξέχασε ποτέ την Αφρική. Δούλεψε σε ένα ερευνητικό κέντρο στην Ελβετία. Δεκαπέντε χρόνια έψαχνε μια απάντηση. Μια μέρα τη βρήκε. Οι εφημερίδες έγραψαν: «Παγκόσμια γιορτή. Οριστική θεραπεία όλων των ειδών κορωνοιού από τη δόκτορα Μαρία Παλάνης».

Κατά μια διαβολική σύμπτωση, σε αυτή την ιστορία όλα ξεκίνησαν από μια Μαρία, εκείνη που χαμογέλασε στον Σταύρο. Και κατέληξαν σε μια Μαρία, εκείνη που νίκησε τον κορωνοιό. Τελικά, ποια Μαρία άλλαξε τον κόσμο;

Η παραπάνω ιστορία, ελαφρώς παραλλαγμένη, αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο μου «Να ευτυχήσω για να πετύχω ή να πετύχω για να ευτυχήσω;» (στη θέση του κορονωνοϊού τότε είχα γράψει καρκίνου).

Όσο παλεύουμε με τον ιό, ας εξαπλώσουμε έναν άλλον, υγιή αυτή τη φορά, τον ιό της αγάπης.

Άλλωστε, η αγάπη όταν προσφέρεται πολλαπλασιάζεται και επιστρέφει ενδυναμωμένη στην πηγή της. Και το μέσο διάδοσης της αγάπης είναι οι μικρές ή μεγαλύτερες πράξεις προσφοράς. Ήρθε η ώρα να χρησιμοποιήσουμε την δύναμη του ιού, δηλαδή την εκθετική ανάπτυξη, εναντίον του.

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε
άρθρα, videos, αποφθέγματα, ενημερώσεις

YouTube Subscribe εδώ

Σχετικότατα άρθρα:

Ο υγιής ιός της ευθύνης

Έχουν ξεκινήσει οι συνειδητοποιήσεις των θαυμάτων

Ξανά

Αγαπημένοι μου Συνοδοιπόροι,

Ο χρόνος είναι ένας απολύτως περιορισμένος πόρος. Δεν βρίσκεται σε αφθονία. Ένας πόρος που έχουμε την ψευδαίσθηση ότι τον ελέγχουμε όταν τον μετράμε χρησιμοποιώντας την εφεύρεση που λέγεται ρολόι. Τελειώνει για όλους, κι αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να ξεχάσουμε όσο ζούμε.

Η στιγμή, η ώρα, η μέρα, η εβδομάδα, ο μήνας, ο χρόνος γλιστράνε μέσα από τα χέρια μας. Κι όμως. Η ζωή δεν είναι μικρή. Φαίνεται μικρή όταν την σπαταλάμε. Γι’ αυτό και πρέπει να αξιοποιούμε την κάθε ημέρα! Όλοι το γνωρίζουμε. Το θέμα είναι, το κάνουμε;

Αν απαντήσατε στον εαυτό σας «όχι όσο θα μπορούσα», είναι εντάξει. Είναι εντάξει να κάνουμε λάθη, είναι εντάξει να ξεχάσουμε προσωρινά τους στόχους και τις επιθυμίες μας. Αυτό που δεν είναι εντάξει είναι να μην διορθώσουμε το λάθος αφού το συνειδητοποιήσουμε. Άλλωστε, η ευθεία είναι πολλές διορθωμένες «στροφές». Το ίδιο και η επιτυχία. Πολλά διορθωμένα λάθη.

Πόσα πράγματα θέλουμε να κάνουμε μέσα στην ημέρα και τα ξεχνάμε ή τα αναβάλλουμε για όταν θα έρθει η κατάλληλη στιγμή; Οι περισσότεροι άνθρωποι μιλούν για το τάιμιγκ, δηλαδή την κατάλληλη στιγμή, σαν να είναι κάτι που εξαρτάται από όλους τους άλλους εκτός από εκείνους. Αν περιμένουμε τις συνθήκες να διαμορφωθούν, μάλλον θα περιμένουμε για πάντα. Ο τρόπος να διαμορφωθούν οι συνθήκες κατάλληλα είναι να μην περιμένουμε να διαμορφωθούν αλλά να τις διαμορφώσουμε.

Πώς; Ξεκινώντας από τα απλά καθημερινά πράγματα.

Αν μου επιτρέπετε, δεν έχει νόημα να εύχεστε αυτά που περνάνε από το χέρι σας. Χάνετε χρόνο περιμένοντας κάτι που μπορείτε να δημιουργήσετε. Εύχομαι να εύχεστε λιγότερο και να πραγματοποιείτε περισσότερο. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος οι ευχές σας να γίνουν πραγματικότητα.

Οπότε, κάθε πρωί οργανώστε στο ημερολόγιό σας το πλάνο δράσης της ημέρας γράφοντας όσα έχετε στόχο να κάνετε. Ορίστε πότε θα πράξετε τι.

Μόλις ολοκληρώσετε κάτι, διαγράψτε το. Τη στιγμή που σβήνετε κάτι από το ημερολόγιό σας ενεργοποιείται το σημείο του εγκεφάλου που απελευθερώνει ντοπαμίνη. Η ντοπαμίνη ενεργοποιείται σε στιγμές απόλαυσης, ωθεί τον άνθρωπο να αναλάβει δράση και βοηθά στη συγκέντρωση. Αυξάνει την περιέργεια, την αισιοδοξία, δίνει κίνητρο, αυξάνει τη θέληση για μάθηση, βελτιώνει την παραγωγικότητά μας και συνδέεται με τη διάθεση για πρόοδο και κατάκτηση στόχων σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο.

Ξέρω ότι μπορεί να δυσκολεύεστε, ξέρω ότι μπορεί να σας φαίνεται άβολο αλλά πιο άβολο θα σας φανεί να ξυπνήσετε ένα πρωί μετά χρόνια και να νιώσετε ότι έχετε «σκοτώσει» ημέρες από τη ζωής σας.

Ο λόγος που δημιούργησα το βιβλίο – ημερολόγιο «Γράψε τη δική σου Ιστορία» (εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ) είναι αυτός ακριβώς. Για να αποκτήσουν όσο δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι ένα εργαλείο, ένα ξυπνητήρι, μια υπενθύμιση ότι η ζωή είναι αυτό που βιώνουμε και όχι μόνο αυτό που περιμένουμε να ‘ρθει. Ταυτόχρονα, να αποκτήσουν μια συντροφιά στα εύκολα και στα δύσκολα. Έναν Συνοδοιπόρο που θα βρίσκεται δίπλα τους για τουλάχιστον 12 μήνες.

Ζήστε το τώρα πριν έρθει το αύριο και γίνει ένα άλλο σήμερα που μπορούσατε να ζήσετε χθες.

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε
άρθρα, videos, αποφθέγματα, ενημερώσεις

YouTube Subscribe εδώ

Σχετικότατα άρθρα:

Πώς καταπολέμησα την αναβλητικότητά μου

Δεν μπορείς να μην μπορέσεις. Να ένα “δεν” με νόημα

Αυτοί οι άνθρωποι συνεχίζουν σε όποιες συνθήκες

Δημοσιεύω το παρακάτω κείμενο αφτιασίδωτο, ατημέλητο, ακριβώς όπως μου το έστειλαν. Αυτή η Αλήθεια πρέπει να βγει ασμίλευτη. Δεν είναι το πρώτο μήνυμα που λαμβάνω και αφορά σεξουαλική παρενόχληση ή άλλου είδους κακοποιητική συμπεριφορά. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος, όμως, μου ζήτησε να το δημοσιεύσω ανώνυμα. Γι’ αυτό και το κάνω. Μας παρουσιάζει την πλευρά ενός αγοριού, τώρα άντρα, που σχεδόν βιάστηκε. Κι όμως, ο «παραλίγο βιασμός» του σώματος είναι βιασμός της ψυχής.

«Γιατί τώρα; Γιατί ανώνυμα;», αναρωτιέται ο ίδιος στο κείμενο. Και δίνει, πάλι ο ίδιος, αφοπλιστικές απαντήσεις. Καθώς έφτανα στο τέλος, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. «Βαρύ το γ@μημένο χρέος να σου εμπιστεύονται οι άνθρωποι τέτοιες σκέψεις», αναλογίστηκα. «Αλήθεια Νικολάκη;», συμμαζεύτηκα. «Τι να πουν εκείνοι, αν εσένα σου πέφτει βαρύ το μοίρασμα;». Πράγματι, αν εγώ έκλαψα μόνο με την περιγραφή των συναισθημάτων, τι πέρασε αυτό το αγόρι; Τι περνάνε οι γυναίκες και οι άνδρες που κακοποιούνται στην ψυχή και στο σώμα τόσα χρόνια;

«Αγόρι μου, και απευθύνομαι τόσο στο δεκάχρονο παιδάκι μέσα σου όσο και στον ώριμο άντρα, ξέρω ότι διαβάζεις αυτές τις λέξεις. Είμαι δίπλα σου! Μόνο αυτό ξέρω να κάνω. Άλλο τρόπο να φροντίσω την πληγή δεν ξέρω. Πονώ μαζί σου. Μα κυρίως πονώ που δεν κατάφερα να αλλάξω τον κόσμο… για σένα…»

Νικόλας Σμυρνάκης

——

«Ήμουν 10 ετών αγοράκι, αυτός περίπου 20, πήγαινα συχνά σπίτι του, οι γονείς μας ήταν συνάδελφοι, έκαναν παρέα και βρισκόμαστε συχνά σε συγκεντρώσεις, τραπέζια κλπ. Παίζαμε χαρτιά πολλές φορές και μου έδειχνε κόλπα. Κάποια στιγμή έλειπαν οι δικοί μου και έβγαλε μια διαφορετική τράπουλα να παίξουμε.

Είχε πάνω στάσεις του σεξ και άρχισε να μου εξηγεί διάφορα. Κατέβασε το παντελόνι μου και άρχισε να τρίβει το μόριό του πάνω στον πρωκτό μου. Αντέδρασα και ευτυχώς σταμάτησε χωρίς να εισχωρήσει. Δεν επαναλήφθηκε γιατί απλά δεν πήγα ποτέ ξανά σπίτι του.

Έφυγα για σπουδές από την μικρή πόλη που ζούσα τη σκηνή. Αυτή όμως με βασάνιζε αδιάκοπα. Σκέφτηκα να του κάνω κακό, ότι του αξίζει να καταλήξει στη φυλακή και να τον βιάζουν καθημερινά. Πέρασε από το μυαλό μου να τον σκοτώσω!

Δεν μίλησα ποτέ σε κανέναν. Καθώς περνούσαν τα χρόνια σχεδόν ξέχασα το περιστατικό, μου το θύμιζαν οι σπάνιες συναντήσεις μας στις διακοπές. Συμπεριφέρεται μέχρι σήμερα σα να μη συνέβη ποτέ τίποτα. Είναι πατέρας δύο παιδιών, έχει μια φαινομενικά χαρούμενη οικογένεια. Ανατριχιάζω στη σκέψη ότι έχει ακόμη την ίδια ανωμαλία!

Δε μίλησα ποτέ σκεπτόμενος ότι σε μια κλειστή κοινωνία θα ήταν για εμένα πολύ ντροπιαστικό, επίσης η αναστάτωση, τα προβλήματα και η στεναχώρια που θα προκαλούσα στους γονείς μου ήταν αποτρεπτικός παράγοντας. Τα τελευταία χρόνια δεν τον συνάντησα καθόλου και το σκηνικό είχε σχεδόν διαγραφεί από τη μνήμη μου μέχρι που έγινε ντόρος με την καταγγελία της Μπεκατώρου.

Σκέφτηκα να βγω δημόσια και να πω τι έγινε, δεν έχω τα κότσια να το κάνω. Δε θέλω να χαλάσω την εικόνα μου, ούτε βρίσκω λόγο να αντικρύσω βλέμματα λύπης. Κάποιοι θα το θεωρήσουν αστείο, ίσως κάνουν πλάκα. Κι εγώ το κάνω πλέον. Για αυτό όταν με ρώτησε ο Νικόλας τι έγινε του είπα γελώντας ότι «Μου τον ακούμπησε απλά λίγο, δεν τον έφαγα». Είναι ο μοναδικός άνθρωπος που μίλησα, τον εμπιστεύομαι απόλυτα και μέσω του IslandofMan Philosophy πρότεινα να βγει ανώνυμο.

Όποιος αναρωτιέται «Γιατί τώρα;» μπορώ να του πω με απόλυτη βεβαιότητα ότι για να φτάσει το «τώρα» κάποιου και να βγει να πει δημόσια ότι ήταν θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης ή, ακόμη χειρότερα, βιασμού, έχουν περάσει πολλές νύχτες με κλάμα, πόνο, οργή και ένα γαμημένο γιατί.

Νικόλα σε ευχαριστώ! Μόλις σου είπα το περιστατικό δύο λέξεις σου με έκαναν να κλάψω ξανά, αυτή τη φορά από χαρά. «Είμαι εδώ», είπες, και ένιωσα ότι ήσουν κυριολεκτικά δίπλα μου».

 

Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε
άρθρα, videos, αποφθέγματα, ενημερώσεις

YouTube Subscribe εδώ

Σχετικότατα άρθρα:

ΣΟΦΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ (#metοo)

Big Brother: “Αλλιώς έχει βιασμό”. Η πραγματική αιτία πίσω από την εμετική φράση

Ισόβια σημαίνει δικαίωση (για την Ελένη Τοπαλούδη)

Για ένα «αλλιώτικο» 2021

1) Το να περιμένεις την κατάλληλη στιγμή για να κάνεις κάτι σημαντικό είναι παραλογισμός. Όσο πιο πολύ περιμένεις τόσο πιο ακατάλληλες στιγμές προκύπτουν.

2) Το να μην εκτιμάς αυτά που έχεις, όταν τα έχεις, είναι μεγαλύτερο πρόβλημα από ότι νομίζαμε ως τώρα. Κι αυτό το καταλαβαίνεις όχι όταν απλά χάσεις κάτι σημαντικό, αλλά όταν στερηθείς τα αυτονόητα. Ελευθερία, ταξίδι, διασκέδαση, παρέα με φίλους, συναναστροφή με οικογένεια.

3) Το να βρεις, να αποδεχτείς και να εκφράσεις την αλήθεια μέσα σου είναι το πιο δύσκολο εγχείρημα στη ζωή σου. Μα και το πιο εξιλεωτικό. Χωρίς αυτό τίποτα δεν έχει νόημα.

4) Ένα βιβλίο μπορεί να γραφτεί 6 φορές σε διάστημα 2 χρόνων. Και ο συγγραφέας του να μην τρελαθεί ???? (κι όμως είμαι ακόμα εδώ).

5) Το ένστικτο επιβίωσης είναι για την πλειοψηφία του κόσμου πιο ισχυρό από την ανάγκη για πρόοδο, αγάπη και πληρότητα. Χωρίς αγάπη, πρόοδο και πληρότητα όμως δεν ζούμε, φυτοζωούμε.

6) Ο φόβος είναι το πιο συχνά απαντούμενο συναίσθημα. Γι’ αυτό και τόσο εμπορικό. Έχει τη δύναμη να καθορίζει όχι μόνο το συναισθηματικό φορτίο ενός ανθρώπου αλλά κάθε πτυχή της ζωής του. Αν δεν αντιδράσουμε θα μας κατασπαράξει. Ο καταλληλότερος τρόπος αντίδρασης είναι να τον εξημερώσουμε. Να τον μετατρέψουμε σε φίλο και σύμμαχο.

7) Ο φόβος γίνεται κίνητρο πράξεων και αδιανόητης προόδου όταν κάνεις αυτό που φοβάσαι.

8) Τον φόβο τείνουν να τον χρησιμοποιούν ως μέσο χειραγώγησης οι κρυφοφοβισμένοι. Τον θάβουν βαθιά για να δείχνουν σημαντικοί και θαρραλέοι. Για να τον ξεφορτωθούν από μέσα τους τον μεταφέρουν στους συνανθρώπους τους με την μορφή απειλών και επιβολών.

9) Σε μια διαχείριση κρίσης οι άνθρωποι τείνουν να επιλέγουν την πιο εύκολη λύση παρόλο που γνωρίζουν ότι είναι ξεκάθαρα η χειρότερη λύση.

10) Το να κοιτάζεις μακροπρόθεσμα είναι πιο έξυπνο από το να κοιτάζεις βραχυπρόθεσμα. Το βραχυπρόθεσμα εμπεριέχεται στο μακροπρόθεσμα.

11) Η ελπίδα είναι προϋπόθεση για την ύπαρξη. Δεν πρέπει να αφήσεις κανέναν να σου τη στερήσει.

12) Το αναπάντεχο είναι λόγος ύπαρξης. Βρες τρόπο να το προσκαλείς καθημερινά στη ζωή σου.

13) Οι μεγάλοι στόχοι μπορεί προσωρινά και λόγω περιστάσεων να είναι αδύνατον να επιτευχθούν. Αν έχεις όραμα όμως, αν έχεις πυξίδα, δεν σε νοιάζει ο προορισμός αλλά η κατεύθυνση. Βόρεια μπορείς να προχωρήσεις σε κάθε περίσταση. Απλά αλλάζεις το μέσο και συνεχίζεις.

14) Η πορεία κρατά πιο πολύ από το αποτέλεσμα. Αν δεν την απολαμβάνουμε, κάτι δεν έχουμε καταλάβει καλά από το δώρο που λέγεται ζωή.

15) Όταν παλεύεις για όσα θεωρείς σημαντικά, βγαίνεις πάντα κερδισμένος. Ακόμα κι όταν χάνεις.

16) Η ζωή είναι γ@μ@τη. Σε κάθε περίσταση. Αν δεν την παρατήσεις, αν συνεχίσεις να τη διεκδικείς θα σε ανταμείψει. Αργά ή γρήγορα. Όπως κάθε καλή σύντροφος.

Ευχές για ένα «αλλιώτικο» 2021.
Νικόλας Σμυρνάκης

Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε
αποφθέγματα, συμβουλές, videos, ενημερώσεις

YouTube Subscribe εδώ

Σχετικότατα άρθρα:

Η ενσυναίσθηση θα σώσει τον κόσμο

3 βιβλία για ένα «αλλιώτικο» 2021

Η ευτυχία δεν είναι μόνιμη χαρά. Μπορεί όμως να είναι μόνιμη κατάσταση

“Μακάρι να το ήξερα όταν ήμουν νεότερος. Όταν ήμουν παιδί”. Το έχετε πει ποτέ αυτό;

Πόσο θα θέλαμε να πάμε πίσω στο παρελθόν για να αλλάξουμε πράγματα. Συχνά πιστεύουμε ότι πλέον είναι αργά. Και ναι, μπορεί σήμερα να είναι λίγο αργότερα από ό,τι ήτανε παλαιότερα, ποτέ όμως δεν είναι πραγματικά αργά.

Αν περιμένουμε τις συνθήκες να διαμορφωθούν, μάλλον θα περιμένουμε για πάντα. Ο τρόπος να διαμορφωθούν οι συνθήκες κατάλληλα είναι να μην περιμένουμε να διαμορφωθούν αλλά να τις διαμορφώσουμε.

Και ξέρετε κάτι; Γιατί να περιμένουμε άλλο; Δεν χρειάζεται να αλλάξει ο κόσμος για να αλλάξουμε εμείς. Κάθε ημέρα, μπορεί να είναι και μια νέα αρχή στη ζωή μας. Και η αφορμή για αυτή την αλλαγή μπορεί να αποτελέσει ένα καλό βιβλίο.

Ένα βιβλίο που περιέχει όσα θα θέλαμε να γνωρίζαμε εδώ και χρόνια.

Είναι κάποια βιβλία που όποτε κι αν φτάσουν στα χέρια μας μπορούν να αναδιαμορφώσουν τα πάντα μέσα μας. Και το “μέσα” μας πόσο ορίζει το γύρω μας!

Αυτά τα βιβλία αξίζει να κάνουμε δώρο στον εαυτό μας. Γιατί ταυτόχρονα του κάνουμε δώρο την απόλαυση της πορείας προς κάθε μας προορισμό.

Αυτά τα βιβλία αξίζει να κάνουμε δώρο στους δικούς μας ανθρώπους. Γιατί ταυτόχρονα τους κάνουμε δώρο την εκπλήρωση των στόχων τους.

Τώρα που βιώνουμε μια δύσκολη συνθήκη, σας προτείνουμε τρία ξεχωριστά βιβλία του Νικόλα Σμυρνάκη που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ, με την ευχή να αποτελέσουν το έναυσμα για τη δική σας νέα αρχή!

 

Γράψε τη δική σου Ιστορία

Πρόκειται για ένα βιβλίο, ημερολόγιο, τετράδιο προτροπών και προτάσεων, ένα εργαλείο, ένα ξυπνητήρι, μια υπενθύμιση ότι η ζωή είναι αυτό που βιώνουμε και όχι μόνο αυτό που περιμένουμε να ‘ρθει. Ταυτόχρονα, αποτελεί μια συντροφιά στα εύκολα και στα δύσκολα. Έναν Συνοδοιπόρο που θα βρίσκεται δίπλα σας για τουλάχιστον 12 μήνες.

Το βιβλίο αυτό θα σας μυήσει στην εκπληκτική έννοια της «Πυξίδας» η οποία είναι ικανή να αφαιρέσει κάθε άγχος που σχετίζεται με την επίτευξη των στόχων:

Από τη στιγμή που αποκτάς Πυξίδα, δεν βιάζεσαι πια. Όχι, δεν καθυστερείς, αλλά δίνεις χρόνο στην απόλαυση. Η άφιξή σου στον προορισμό, άλλωστε, θα κρατήσει μονάχα μια στιγμή. Η διαδρομή προς τα εκεί μπορεί να κρατήσει μια ολόκληρη ζωή. Την ημέρα που την βρίσκεις, αλλάζεις προορισμό. Εκείνη την ημέρα, προορισμός σου γίνεται η κάθε στιγμή μέχρι αυτόν. 

Ετοιμαστείτε να παραδώσετε στον κόσμο τον καλύτερο εαυτό σας.

 

Η επιτυχία κρυβόταν στο κομοδίνο μου

Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια διαρκή υπενθύμιση της δύναμης που κρύβει ο κάθε άνθρωπος μέσα του. Εμπνέει, παρακινεί και ταυτόχρονα σας καθοδηγεί μέσα από απλές, κατανοητές και διασκεδαστικές τεχνικές να αναδείξετε τον ιδανικό σας εαυτό, τον ηγέτη μέσα σας.

Η δική σας πολυπόθητη επιτυχία βρίσκεται πολύ πιο κοντά από ό,τι πιστεύατε, περιμένατε, φανταζόσασταν. Κοντά σας, δίπλα σας, έτοιμη να την ανακαλύψετε. Αρκεί να απλώσετε το χέρι στο «κομοδίνο», εκεί που τόσο καιρό «κρυβόταν».

Ή μήπως κρύβεται ακόμα πιο κοντά, δηλαδή μέσα σας;

 

Να ευτυχήσω για να πετύχω ή να πετύχω για να ευτυχήσω;

«Στην αρχή όλα είναι χάος. Έπειτα έρχεται πάντα η αρμονία». Μία αγαπημένη φράση του βιβλίου που το κάνει πιο επίκαιρο από ποτέ! Πώς θα προκύψει όμως αυτή η αρμονία; Επίσης να ευτυχήσει για να πετύχει κανείς ή να πετύχει για να ευτυχήσει; Ιδού η απορία.

Οι απαντήσεις στα πιο πάνω ερωτήματα σε ένα βιβλίο που συνδυάζει φιλοσοφία, προσωπική ανάπτυξη και μυθοπλασία καταρρίπτοντας μύθους γύρω από την ευτυχία και την επιτυχία.

Ταυτόχρονα αποκαλύπτει τις πιο δημιουργικές ιδέες για μια ζωή γεμάτη Πρόοδο, Αγάπη και Πληρότητα.

 

Ο  Νικόλας Σμυρνάκης είναι συγγραφέας, δημιουργός της φιλοσοφίας Ανθρώπου στο ΝηΣί (IslandofMan Philosophy), ιδρυτής του IslandofMan Academy.

Ανακαλύψτε όλα τα βιβλία του εδώ

Ευχές για μια αριστουργηματική ζωή!

ΥΓ

Αν επιθυμείτε ιδιόχειρη αφιέρωση του συγγραφέα, κάρτα με απόφθεγμα και σελιδοδείκτες (το σετ 3 βιβλίων δεν έχει μεταφορικά) πατήστε εδώ

Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στην Εναλλακτική Δράση (ΠΗΓΗ)

———

Η αλήθεια είναι ότι τα υλικά αγαθά δεν φέρνουν την ευτυχία. Την «διευκολύνουν» όμως πολύ. Αν κάποιος δεν έχει τα βασικά προς το ζην, πώς να ασχοληθεί με τις ανώτερες ανάγκες του;

Από την άλλη, τα υλικά αγαθά, εύκολα μπορούν να μετατραπούν σε θηλειά στο λαιμό, σε φυλακή για την ψυχή. Να μας εγκλωβίσουν σε ένα ατέρμονο κυνήγι δίχως νόημα.

Πόσο συχνά τρέχουμε να καλύψουμε υποχρεώσεις που όλο και μεγαλώνουν, με αποτέλεσμα να μην έχουμε χρόνο για τα απλά, τα βαρυσήμαντα. Ζούμε μονάχα με την ιδέα της μελλοντικής εκπλήρωσης.

Περιμένουμε το μήνυμα που ΘΑ έρθει, αδημονούμε για τον στόχο που ΘΑ εκπληρωθεί, την προαγωγή που ΘΑ πάρουμε, την αγορά που ΘΑ πραγματοποιήσουμε.

Και ξεχνάμε. Ξεχνάμε όσα έχουμε! Η επιτυχία, η ευτυχία, η αγάπη, η ομορφιά, όλα τα ανθρώπινα θέλουν υπενθύμιση. Αλλιώς μετατρέπονται σε αυτονόητα. Και το αυτονόητο που δεν υπενθυμίζεται σταματά να υφίσταται. Αυτονόητο που δεν υπενθυμίζεται κινδυνεύει να μετατραπεί σε αδιανόητο.

Θέλω να μοιραστώ μια ακόμα σκέψη μαζί σας, που νιώθω ότι συνοψίζει όσα υπό άλλες συνθήκες θα ανέλυα σε αρκετές σελίδες βιβλίων:

Είτε χρωστάς, είτε όχι, ο ήλιος πάλι θα λάμψει στον ουρανό. Αν δεν απολαύσεις τον ήλιο, δεν θα αλλάξει το ότι χρωστάς. Αν όμως απολαύσεις τον ήλιο, όχι μόνο σταματάς να χρωστάς τη στιγμή εκείνη, αλλά γίνεσαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος στον κόσμο. Το κέρδος σου είναι η στιγμή (στη θέση του «χρωστάς», μπορείς να βάλεις οποιαδήποτε σκοτούρα, εμπόδιο, αρνητική σου σκέψη).

Όσα χρήματα και υλικά αγαθά κι αν χάσεις, μπορείς να τα ξανακερδίσεις. Αν χάσεις χρόνο όμως, δεν θα τον ξανακερδίσεις ποτέ. Ο αληθινός θησαυρός κρύβεται στις εμπειρίες. Ναι, οι άνθρωποι είμαστε συλλέκτες εμπειριών. Όσο πιο πλούσιες οι εμπειρίες, τόσο πιο γεμάτη η ζωή, τόσο πιο ευτυχισμένος ο άνθρωπος.

Για φανταστείτε έναν άλλο κόσμο, μια παράλληλη πραγματικότητα, στην οποία μας στερούν όσα τώρα θεωρούμε ελεύθερα δώρα της φύσης. Ίσως γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, επειδή είναι ελεύθερα, ξεχνάμε να ρίξουμε το βλέμμα μας πάνω τους.

Κι όμως, αν η παρέα ενός φίλου, η θέα ενός ηλιοβασιλέματος, η βόλτα στην εξοχή, μια βουτιά στη θάλασσα, αν όλα αυτά δεν ήταν διαθέσιμα για όλους, αν ήταν προς πώληση, θα ήμασταν διατεθειμένοι να ξοδέψουμε μια περιουσία για να τα αποκτήσουμε.

Ας εκτιμήσουμε το γεγονός ότι μπορούμε ακόμα να τα γευτούμε…

Την αγάπη μου (και την εκτίμησή μου).
Νικόλας Σμυρνάκης

Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε
άρθρα, videos, αποφθέγματα, ενημερώσεις

YouTube Subscribe εδώ

Σχετικότατα άρθρα:

Να βρω το νόημα της ζωής ή να προσδώσω νόημα στη ζωή;

Η ευτυχία δεν είναι μόνιμη χαρά. Μπορεί όμως να είναι μόνιμη κατάσταση

Έχουν ξεκινήσει οι συνειδητοποιήσεις των θαυμάτων

[vc_row][vc_column width=”1/1″][minti_image img=”26337″ img_size=”680×680″ align=”center”]Τις μέρες που βρισκόμαστε στο σπίτι, νιώθουμε ακόμη πιο έντονα την ανάγκη να σας κρατήσουμε συντροφιά και να σας βοηθήσουμε να “μην μένετε στο ύψος σας”. Αντίθετα, “να ψηλώνετε συνεχώς”, ακόμα κι αυτές τις προκλητικές στιγμές.

Διοργανώνουμε, λοιπόν, μια σειρά από Book Studies, βασισμένα στα τρία τελευταία βιβλία του Νικόλα Σμυρνάκη (εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ).

• Η Επιτυχία Κρυβόταν στο Κομοδίνο μου
• Να Ευτυχήσω για να Πε­τύχω ή να Πετύχω για να Ευτυχήσω; 
• Γράψε τη Δική σου Ιστορία 

Τα Book Studies θα πραγματοποιηθούν LIVE από απόφοιτους του IslandofMan Academy στις σελίδες facebook και στο instagram account των βιβλίων.

 Πρόγραμμα

• Πέμπτη 19/11/2020 στις 19:30

Βιβλίο: Να ευτυχήσω για να πετύχω ή να πετύχω για να ευτυχήσω;

Κεφάλαιο: Φιλικός φόβος (σελ. 50)

Εκπαιδεύτρια:  Ράνια Ροδοσθένους (IslandofMan Leader Trainer)

Το live θα πραγματοποιηθεί στη σελίδα του βιβλίου. Βρείτε την εδώ:   

Facebook:  https://www.facebook.com/naeytixisogianapetixo

 

• Τρίτη 24/11/2020 στις 19:30

Βιβλίο: Γράψε τη δική σου Ιστορία

Κεφάλαιο: Πλάνο δράσης ημέρας – Λίστα εκπληρώσεων (σελ. 28)

Εκπαιδευτής: Νίκος Γιουφτσιάδης (IslandofMan Leader Trainer)

Το live θα πραγματοποιηθεί στη σελίδα του βιβλίου. Βρείτε την εδώ:   

Facebook:  https://www.facebook.com/grapsetidikisouistoria

 

• Τετάρτη 25/11/2020 στις 19:30

Βιβλίο: Η επιτυχία κρυβόταν στο κομοδίνο μου

Κεφάλαιο: Η μάστιγα της αναβλητικότητας (σελ. 107)

Εκπαιδεύτρια: Νίκα Χατζέλη (IslandofMan Leader Trainer)

Το live θα πραγματοποιηθεί στη σελίδα του βιβλίου. Βρείτε την εδώ:   

Facebook:  https://www.facebook.com/epituxia.kruvotan.sto.komodino.mou

 

• Πέμπτη 26/11/2020 στις 19:30

Βιβλίο: Η επιτυχία κρυβόταν στο κομοδίνο μου

Κεφάλαιο: Ιστορία στο μυαλό μου (σελ. 17)

Εκπαιδεύτρια: Σοφία Μακρή (IslandofMan Leader Trainer)

Το live θα πραγματοποιηθεί στη σελίδα του βιβλίου. Βρείτε την εδώ:   

Facebook:  https://www.facebook.com/epituxia.kruvotan.sto.komodino.mou

 

• Τρίτη 01/12/2020 στις 19:30

Βιβλίο: Να ευτυχήσω για να πετύχω ή να πετύχω για να ευτυχήσω;

Κεφάλαιο: Επαναπροσδιορίζοντας τις ανθρώπινες σχέσεις (σελ. 302)

Εκπαιδεύτρια:  Χριστίνα Βελίδου (IslandofMan Leader Trainer)

Το live θα πραγματοποιηθεί στη σελίδα του βιβλίου. Βρείτε την εδώ:   

Facebook:  https://www.facebook.com/naeytixisogianapetixo

 

• Τετάρτη 02/12/2020 στις 19:30

Βιβλίο: Η επιτυχία κρυβόταν στο κομοδίνο μου

Κεφάλαιο: H καθολική δύναμη των λέξεων (σελ. 128)

Εκπαιδεύτρια: Νίκα Χατζέλη (IslandofMan Leader Trainer)

Το live θα πραγματοποιηθεί στη σελίδα του βιβλίου. Βρείτε την εδώ:   

Facebook:  https://www.facebook.com/epituxia.kruvotan.sto.komodino.mou

 

• Πέμπτη 03/12/2020 στις 20:00

Βιβλίο: Η επιτυχία κρυβόταν στο κομοδίνο μου

Κεφάλαιο: Η δύναμη της συνήθειας (σελ. 58)

Εκπαιδεύτρια: Μαρία Μυριδάκη (IslandofMan Leader Trainer)

Το live θα πραγματοποιηθεί στη σελίδα του βιβλίου. Βρείτε την εδώ:   

Facebook:  https://www.facebook.com/epituxia.kruvotan.sto.komodino.mou

 

• Τρίτη 08/12/2020 στις 19:30

Βιβλίο: Η επιτυχία κρυβόταν στο κομοδίνο μου

Κεφάλαιο: Ευεργετικά εμπόδια (σελ. 161)

Εκπαιδεύτρια: Χριστίνα Βελίδου (IslandofMan Leader Trainer)

Το live θα πραγματοποιηθεί στη σελίδα του βιβλίου. Βρείτε την εδώ:   

Facebook:  https://www.facebook.com/epituxia.kruvotan.sto.komodino.mou

 

• Τετάρτη 09/12/2020 στις 19:30

Βιβλίο: Να ευτυχήσω για να πετύχω ή να πετύχω για να ευτυχήσω;

Κεφάλαιο: Τρόποι να επισπεύσεις ελεγχόμενα τον κύκλο
των αρνητικών συναισθημάτων (σελ. 45)

Εκπαιδεύτρια:  Ράνια Ροδοσθένους (IslandofMan Leader Trainer)

Το live θα πραγματοποιηθεί στη σελίδα του βιβλίου. Βρείτε την εδώ:  

Facebook:  https://www.facebook.com/naeytixisogianapetixo

 

• Πέμπτη 10/12/2020 στις 19:30

Βιβλίο: Να ευτυχήσω για να πετύχω ή να πετύχω για να ευτυχήσω;

Κεφάλαιο: Η έννοια της προσφοράς (σελ. 159)

Εκπαιδευτής:  Νίκος Γιουφτσιάδης (IslandofMan Leader Trainer)

Το live θα πραγματοποιηθεί στη σελίδα του βιβλίου. Βρείτε την εδώ:  

Facebook:  https://www.facebook.com/naeytixisogianapetixo

 

• Τρίτη 15/12/2020 στις 19:30

Βιβλίο: Γράψε τη δική σου Ιστορία

Κεφάλαιο: Λίστα στόχων και γιατί (σελ. 23)

Εκπαιδευτής: Κωνσταντίνος Ντουρουντάκης

Το live θα πραγματοποιηθεί στη σελίδα του βιβλίου. Βρείτε την εδώ:   

Facebook:  https://www.facebook.com/grapsetidikisouistoria

 

• Τρίτη 16/12/2020 στις 19:30

Βιβλίο: Η επιτυχία κρυβόταν στο κομοδίνο μου

Κεφάλαιο: Ρουτίνα εκπληκτικής απόδοσης (σελ. 322)

Εκπαιδευτής: Φώτης Γεωργιάδης

Το live θα πραγματοποιηθεί στη σελίδα του βιβλίου. Βρείτε την εδώ:   

Facebook:  https://www.facebook.com/epituxia.kruvotan.sto.komodino.mou

 

• Τετάρτη 17/12/2020 στις 19:30

Βιβλίο: Να ευτυχήσω για να πετύχω ή να πετύχω για να ευτυχήσω;

Κεφάλαιο: Στοιχείο εξαιρετικής ικανότητας και βέλτιστης απόδοσης (σελ. 152)

Εκπαιδεύτρια:  Μαρία Μυριδάκη (IslandofMan Leader Trainer)

Το live θα πραγματοποιηθεί στη σελίδα του βιβλίου. Βρείτε την εδώ:  

Facebook:  https://www.facebook.com/naeytixisogianapetixo[vc_row][vc_column width=”1/1″][vc_row][vc_column width=”1/1″][vc_column_text]

Τα Book studies είναι βασισμένα στα βιβλία:

[vc_row][vc_column width=”1/3″][minti_image img=”25671″ lightbox=”2″ url=”https://georgetampakas.com/product-category/books/” target=”_blank”][/vc_column][vc_column width=”1/3″][minti_image img=”25666″ lightbox=”2″ url=”https://georgetampakas.com/product-category/books/” target=”_blank” img_size=”400×400″][/vc_column][vc_column width=”1/3″][minti_image img=”25665″ lightbox=”2″ url=”https://georgetampakas.com/product-category/books/” target=”_blank” img_size=”400×400″][vc_row][vc_column width=”1/1″][vc_row][vc_column width=”1/1″][minti_button link=”https://georgetampakas.com/product-category/books/” target=”_blank” appear=”true” color=”custom” custom_color=”#891600″ size=”full”]ΑΝΑΚΑΛΥΨΤΕ ΤΑ ΕΔΩ[/minti_button]

Σήμερα όμως ήταν μια διαφορετική μέρα. Σήμερα ο Γολιάθ είχε βρει αντίπαλο. Ούτε εκείνος το πίστευε. Μάλιστα, για λίγο σκέφτηκε: «Αυτός ο Δαβίδ ή τρελός είναι ή σπουδαίος μαχητής. Λες να είναι τόσο καλός, που να καταφέρει να με νικήσει;» 

Η αμφιβολία φύτρωσε μέσα του. Την ξερίζωσε όταν είδε το ύψος και του μέγεθος του αντιπάλου του. Τη θέση της αμφιβολίας πήρε η απόλυτη σιγουριά. Τόσο η αμφιβολία όσο και η απόλυτη σιγουριά δίνουν εξαιρετικά κακές συμβουλές για το πώς να αντιμετωπίσεις δύσκολες καταστάσεις. Πόσο μάλλον θέματα ζωής και θανάτου.

Ο Δαβίδ έστεκε ακριβώς απέναντί του. Είχε το μισό ύψος απ’ αυτόν, τα μισά κιλά, το ένα δέκατο της δύναμής του. Και κάτι ακόμη: μια σφεντόνα. Από μικρός εξασκούνταν στη σφεντόνα. Ήταν ο τρόπος του να προστατεύεται, αλλά και να ξεχωρίζει από τους συνομηλίκους του. Τώρα όλα αυτά έμοιαζαν μακρινά, αλλά τόσο απαραίτητα για να εκπληρωθεί το πεπρωμένο του. 

Άλλοι από το πλήθος γελούσαν με τη σκέψη ότι θα αντιμετώπιζε τον Γολιάθ με ένα τόσο παιδικό όπλο. Άλλοι ένιωθαν ένα σφίξιμο στο στήθος στην ιδέα ότι ο Φιλισταίος γίγαντας θα πετσόκοβε τον Δαβίδ με μία κίνηση.

Ο Δαβίδ φοβόταν. Όσο χρειάζεται για να είναι σε εγρήγορση. Λιγότερο απ’ όσο θα του επέβαλλε να παγώσει μπροστά στις ελάχιστες πιθανότητες που είχε να επιζήσει έπειτα από αυτή τη μάχη. Λιγότερο απ’ όσο θα του στερούσε την πίστη του στη νίκη. Φοβόταν, μα πίστευε ότι θα τα καταφέρει.

Ο Γολιάθ είχε σπαθί, δόρυ, ασπίδα και ακόντιο.
Ο Δαβίδ είχε πίστη στον Θεό, πίστη στην ικανότητά του και μια σφεντόνα.
Ο Γολιάθ είχε την υπερηφάνεια του και μια αίσθηση σιγουριάς, που τον έκανε απρόσεκτο. Ο Δαβίδ είχε ισχυρό κίνητρο και μια αίσθηση σιγουριάς, που τον έκανε προσεκτικό. Ήξερε ότι ο Σαούλ θα του έδινε πολλά πλούτη και την ίδια του την κόρη για γυναίκα. Ήξερε ότι αν κέρδιζε, οι Φιλισταίοι θα ηττούνταν, κι εκείνος θα γινόταν ο μεγαλύτερος ήρωας για τον λαό του.

Είχε σηκωθεί από τις πέντε το πρωί και είχε αφιερώσει τρεις ώρες για να διαλέξει προσεκτικά μία πέτρα αρκετά αιχμηρή για να προκαλέσει ζημιά στον στόχο της και αρκετά στρογγυλή για να την αγκαλιάσει σωστά το δέρμα της σφεντόνας και να εκτοξευθεί υπό τη σωστή γωνία. Μία πέτρα. Ναι. Ήξερε ότι δεν θα είχε δεύτερη ευκαιρία. 

Τις τρεις αυτές ώρες ούτε ασκήσεις γυμναστικές έκανε, ούτε ακόνιζε με βία κανένα σπαθί, ούτε φορούσε υπομονετικά καμιά πενηντάκιλη πανοπλία. Μόνο ξεμούδιασε λίγο το δεξί του χέρι και άρχισε να ψάχνει για τη μία και μοναδική πέτρα, που θα έριχνε με τη μία και μόνη σφεντόνα, εκμεταλλευόμενος τη μία και μοναδική ικανότητά του, έχοντας μία και μοναδική ευκαιρία να νικήσει.

Ο Γολιάθ άρχισε να βρυχάται και να κραδαίνει το σπαθί του προς όλες τις κατευθύνσεις. Ο αέρας σφύριζε γύρω του. Το δέρμα με την επίλεκτη πέτρα του Δαβίδ άρχισε να κάνει κύκλους. Ο Γολιάθ όρμησε εμπρός. Ο Δαβίδ ελευθέρωσε τη μία άκρη του δέρματος. 

Η πέτρα ξεκίνησε την πορεία της, η οποία διήρκεσε τρία δέκατα του δευτερολέπτου. Ο Γολιάθ στον ίδιο χρόνο είχε κινηθεί τρία δέκατα του εκατοστού προς τα εμπρός. Η πέτρα αναζήτησε το μοναδικό σημείο που δεν καλυπτόταν από την πανοπλία του. Το σημείο ανάμεσα στα μάτια. Ο γίγαντας έπεσε. Οι Φιλισταίοι πάγωσαν. Ξεκίνησαν να τρέχουν να σωθούν, θεωρώντας ότι μια μαγική δύναμη επενέβη και πως η ήττα τους ήταν αναπόφευκτη. Οι Ισραηλίτες τους κυνήγησαν. Η μάχη κερδήθηκε. Ένας νέος βασιλιάς γεννήθηκε.

Η παραπάνω ιστορία αποτελεί απόσπασμα από το «Να ευτυχήσω για να πετύχω ή να πετύχω για να ευτυχήσω;». Την συμπεριέλαβα στο βιβλίο για να μας θυμίζει πως:

Μια μικρή ικανότητα, αν την εκμεταλλευτείς σωστά, είναι πιο αποτελεσματική από μια υπερδύναμη η οποία αναλώνεται. Και πόσο σημαντικό επίσης είναι να γνωρίζεις για τι είσαι ικανός.

Αλήθεια, εσένα ποια είναι η “σούπερ δύναμή” σου; Μια τέχνη, ένα άθλημα, οι λέξεις, η κοινωνικότητα, η γοητεία σου, η ικανότητα να ξεπερνάς προβλήματα, να μαθαίνεις, να σε συμπαθούν οι άλλοι, να τους συμβουλεύεις;

Α, και κάτι ακόμα. Ποτέ δεν είναι αργά για να ξεκινήσεις να μαθαίνεις, να εξασκείσαι να δημιουργείς τη δική σου… σούπερ δύναμη!

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε
άρθρα, videos, αποφθέγματα, ενημερώσεις

YouTube Subscribe εδώ

Σχετικότατα άρθρα:

Το «μαγικό» φίλτρο πληροφοριών του εγκεφάλου μας

Δεν μπορείς να μην μπορέσεις. Να ένα “δεν” με νόημα

Αυτοί οι άνθρωποι συνεχίζουν σε όποιες συνθήκες

Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σου μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πληροφορία για τη λειτουργία του εγκεφάλου μας.

Ο εγκέφαλός μας επεξεργάζεται ως 400.000.000 bits πληροφοριών το δευτερόλεπτο, κι εμείς αντιλαμβανόμαστε μόνο τα 2.000 από αυτά. Τα υπόλοιπα το συνειδητό μας δεν τα επεξεργάζεται, επειδή δεν του είναι χρήσιμα.

Καθώς κοιτάς ένα τοπίο από την κορυφή ενός βουνού, έχεις καταγράψει όλες τις πληροφορίες τα δέντρα, τα χρώματα, τα φύλλα των δέντρων, τον ήλιο, τα σύννεφα, τους ήχους, τις μυρωδιές. Τέτοια δύναμη έχει το μυαλό σου. Αποφασίζεις όμως κάθε στιγμή ποια στοιχεία από όλα αυτά είναι σημαντικά για σένα και δίνεις σημασία μόνο σ’ αυτά.

Το Reticular Αctivating System είναι το φίλτρο πληροφοριών του εγκεφάλου μας. Διαγράφει όσα δεν χρειαζόμαστε. Γύρω μας κάθε δευτερόλεπτο υπάρχουν 2.000.000 bits πληροφοριών. Το RAS τα φιλτράρει και κρατά τα πιο σημαντικά.

Ίσως θα αναρωτιέσαι τώρα πώς επιλέγει ποια είναι τα πιο σημαντικά; Ένα κριτήριο είναι τι πιστεύουμε για μας. Ποιοι πιστεύουμε ότι είμαστε. Αν είσαι ή πιστεύεις ότι είσαι ζωγράφος –σε μεγάλο βαθμό είναι το ίδιο, μιας και γίνεσαι αυτός που πιστεύεις έντονα ότι είσαι–, θα εστιάσεις στους πίνακες ενός χώρου. Aν είσαι ή πιστεύεις ότι είσαι αρχιτέκτονας, θα εστιάσεις στην αρχιτεκτονική του χώρου.

Το δεύτερο και ουσιαστικό κριτήριο είναι το πού εστιάζουμε. Αν εστιάζεις στην ιδέα ότι είσαι χοντρός και δεν μπορείς να αδυνατίσεις, ότι είσαι αναβλητικός ή διαρκώς αργοπορημένος, αν η εσωτερική σου ομιλία είναι γεμάτη «Δεν μπορώ» και «Δεν γίνεται», το RAS θα διαγράψει όλες τις πληροφορίες που δεν σχετίζονται με αυτά που πιστεύεις έντονα και θα σου παρουσιάσει τα στοιχεία που σχετίζονται με αυτά στα οποία εστιάζεις.

Με αυτόν τον τρόπο σού προσφέρει αδιάσειστες αποδείξεις της ύπαρξης όλων αυτών που εστιάζεις ή πιστεύεις για σένα. Κι έτσι πείθεσαι ότι έχεις δίκιο, επιβεβαιώνεσαι.

Αν εστιάζεις στην ιδέα ότι μπορείς να βγάλεις χρήματα, το RAS θα διαγράψει τις υπόλοιπες πληροφορίες και θα σε κάνει να εστιάσεις στην επόμενη ευκαιρία. Αν εστιάσεις στην ιδέα ότι είσαι καλός, το RAS θα διαγράψει τις υπόλοιπες πληροφορίες και θα σε κάνει να εστιάσεις σε μια ηλικιωμένη στον δρόμο που σε χρειάζεται, κι έτσι θα επιβεβαιώσεις ότι είσαι καλός.

Μπορείς λοιπόν από σήμερα να επιλέξεις να μετατρέψεις το συνειδητό σου σε μηχανισμό μεταφοράς παραγωγικών πληροφοριών στο ασυνείδητο. Θυμήσου ότι το ασυνείδητο είναι μια υπερδύναμη. Επεξεργάζεται τετρακόσια εκατομμύρια bits πληροφοριών το δευτερόλεπτο. Και ό,τι επεξεργάζεται βρίσκει τρόπο να το κάνει πραγματικότητα.

Σε προτρέπω λοιπόν να αρχίσεις να το τροφοδοτείς συνειδητά με παραγωγικές πληροφορίες∙ αυτές που σε οδηγούν στην πρόοδο και φέρνουν αποτελέσματα: τους στόχους σου, τα όνειρά σου, τη θετική έκβαση των προβλημάτων σου.

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

ΥΓ

Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο Να ευτυχήσω για να πετύχω ή να πετύχω για να ευτυχήσω; 

Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε
άρθρα, videos, αποφθέγματα, ενημερώσεις

YouTube Subscribe εδώ

Σχετικότατα άρθρα:

Το παζλ του αρνητισμού | Νικόλας Σμυρνάκης

Η ευτυχία δεν είναι μόνιμη χαρά. Μπορεί όμως να είναι μόνιμη κατάσταση

Δεν υπάρχει πράξη που να μην έχει προϋπάρξει ως σκέψη

 

Με όσα συμβαίνουν γύρω μας ξέρετε σε ποια παγίδα είναι εύκολο να πέσουμε; “Θα περιμένω να τελειώσει η φάση και μετά θα κάνω όσα θέλω”. Κι αν τελειώσει σε 2 χρόνια; Δύο χρόνια θα είναι η ζωή μας σε παύση;

Προχθές έκανα μια ομιλία στην Αθήνα και συνειδητοποίησα ότι είχα να βρεθώ απέναντι σε ανθρώπους έξι μήνες. Από το φιλανθρωπικό σεμινάριο-παράσταση στο Μοσχάτο. “Πλάκα μου κάνεις;” σκέφτηκα; Έξι μήνες είναι πολύς καιρός. Έχω αποφασίσει λοιπόν συνειδητά το εξής.