Γκρίνια και αρνητισμός: Ο μέγας εθισμός και η λύση | Νικόλας Σμυρνάκης
Γιατί μιζεριάζουμε, γκρινιάζουμε, εστιάζουμε στην αρνητική πλευρά της ζωής; Γιατί δίνουμε τόση μεγάλη έμφαση στα προβλήματά μας αλλά και σε αυτά των άλλων;
1) Γιατί έτσι μας μεγάλωσαν. Πότε μας έδιναν σημασία οι γονείς μας; Όταν κλαίγαμε, όταν παίζαμε ήρεμοι ή όταν διασκεδάζαμε; Φυσικά όταν κλαίγαμε, φωνάζαμε, γκρινιάζαμε, αντιδρούσαμε. Μάθαμε λοιπόν να ζητούμε την προσοχή με αρνητικό τρόπο.
2) Όταν ασχολούμαστε με το πρόβλημα του άλλου νιώθουμε σημαντικοί. Αν δεν συμβαίνει κάτι σημαντικό στη ζωή μας, δανειζόμαστε τη σημαντικότητα άλλων για να νιώσουμε σημαντικοί. Έχουμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε καλύτεροι από αυτό που σχολιάζουμε. Νιώθουμε πως αφού το περιγράφουμε, έχουμε δύναμη έναντι του προβλήματος και έναντι εκείνου που το βιώνει. Εκείνου, που τις περισσότερες φορές έχει πετύχει περισσότερα από εμάς γι’ αυτό και μας δίνει υλικό να σχολιάσουμε.
3) Από τη μη αίσθηση είναι προτιμότερη η αρνητική αίσθηση. Από να μην αισθανόμαστε τίποτα, προτιμούμε να αισθανόμαστε άσχημα, να αναλύουμε προβλήματα δικά μας ή άλλων, κάποιες φορές να τα δημιουργούμε κιόλας. Έτσι νιώθουμε ζωντανοί. Αυτό τραβά την προσοχή των γύρω μας, ανθρώπων που είναι ακριβώς σαν εμάς, που έλκονται από το πρόβλημα δηλαδή.
4) Όταν η ανάγκη για δημιουργία δεν ικανοποιείται οδηγούμαστε στην αυτοκαταστροφή. Χαλάμε της ζωής μας τα έτοιμα χτίσματα για να έχουμε κάτι να ανοικοδομήσουμε. Έτσι νιώθουμε ότι κάτι δημιουργούμε. Δεν έχει σημασία αν είναι χαλάσματα που ξαναφτιάχνουμε ή νέα κτίσματα. Την αίσθηση της δημιουργίας ψάχνουμε. Πολλές φορές λοιπόν όταν δεν έχουμε κάτι να δημιουργήσουμε, έναν στόχο να κυνηγήσουμε, δημιουργούμε ή μεγεθύνουμε προβλήματα για να έχουμε κάτι να λύνουμε, κάτι να φτιάχνουμε και να αισθανόμαστε ότι προοδεύουμε! Ουσιαστικά αποτελεί μια αίσθηση ψευτοπροόδου γιατί στην πραγματικότητα δεν προχωράμε ευθεία αλλά κάνουμε κύκλους.
5) Κάθε πρόβλημα υπόσχεται μια λύση. Βαθιά μέσα μας αναζητούμε την εξιλέωση. Το ίδιο συμβαίνει και όταν βλέπουμε μια ταινία. Όσο μεγαλύτερο το πρόβλημα, τόσο πιο εντυπωσιακή η λύση. Δημιουργώντας προβλήματα ή μιλώντας για αυτά των άλλων, αναμένουμε μεγάλες λύσεις, την κάθαρση που θα προσφέρει την εξιλέωση, χωρίς όμως στην πραγματικότητα να κάνουμε τίποτα για να την προκαλέσουμε. Απλά την περιμένουμε μαγικά, όπως συχνά έρχεται στις ταινίες. Δεν έχουμε μάθει να δουλεύουμε τη λύση γι’ αυτό και συνήθως δεν έρχεται ποτέ.
Φυσικά δεν προτείνω να στρουθοκαμηλίζουμε. Να κρυβόμαστε δηλαδή όταν υπάρχει ένα πρόβλημα και να προσποιούμαστε ότι όλα είναι καλά. Το πρόβλημα, το αρνητικό συναίσθημα είναι ένα μήνυμα ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Όταν πονάμε πηγαίνουμε στο γιατρό για να γίνουμε καλά. Ο γιατρός δεν ασχολείται με το πρόβλημα για ώρες, αλλά εστιάζει άμεσα στη λύση. Και ο πόνος, δηλαδή το πρόβλημα, του υποδεικνύει σε ποιο σημείο του σώματος πρέπει να δράσει. Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε τον πόνο διαφορετικά η υγεία μας θα επιβαρυνθεί.
Στην ίδια λογική, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε το αρνητικό συναίσθημα, το πρόβλημα που το προκαλεί, για να μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε. Για να εστιάσουμε στη λύση του, όχι για να το αναλύουμε μέχρι να υπάρχουμε, όχι για να σχολιάζουμε αυτόν που το έχει μέχρι να στεγνώσει το σάλιο μας.
Επιτρέψτε μου μερικές σκέψεις-λύσεις για το τέλος:
Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που ζούνε και αυτοί που σχολιάζουν τις ζωές εκείνων που τις ζούνε.
Όπου εστιάζεις αυτό μεγαλώνει. Ας αποφασίσουμε αν θέλουμε να μεγαλώσει η λύση ή το πρόβλημα.
Όταν σχολιάζεις κάποιον αρνητικά μικραίνεις.
Αν σχολιάζουμε τους άλλους, κάποια στιγμή θα το μάθουν. Και τότε…
Αν ασχολούμαστε μόνο με το πρόβλημα, τα γεγονότα, το λάθος που έγινε στο παρελθόν, το λάθος που ίσως γίνει στο μέλλον, τους άλλους, δεν έχουμε χρόνο να ασχοληθούμε με τη λύση, το στόχο, το όραμά μας, να προοδεύσουμε, να αναπτυχθούμε, να ευτυχήσουμε, να δώσουμε χαρά στους άλλους.
Ακόμα και αναγνώριση να παίρνουμε από τα πικρόχολα σχόλιά μας (βλέπουμε ανθρώπους στα κοινωνικά δίκτυα που έχουν χιλιάδες ακολούθους που τρέφονται από τον αρνητισμό τους), τι ποιότητας αναγνώριση είναι;
Αναγνώριση παίρνει και ένας εγκληματίας όταν δημοσιεύεται το πρόσωπό του στην εφημερίδα. Αυτό είναι το θέμα μας;
Το πραγματικό ερώτημα είναι: Πόσο βελτιώνουμε τη ζωή μας, πόσο πιο χαρούμενοι γινόμαστε, πόσο βελτιώνουμε τη ζωή των ανθρώπων γύρω μας. Πόσο προοδεύουμε εμείς και βοηθάμε άλλους να προοδεύσουν.
Και κλείνω:
Το ότι αναγνωρίζεσαι δε σημαίνει ότι αγαπιέσαι. Όταν αγαπιέσαι όμως, αναγνωρίζεσαι ταυτόχρονα.
Ήρθαμε σε αυτό τον κόσμο για να εκπληρώσουμε τον σκοπό της ζωής μας. Στην πορεία να προοδεύουμε, να δίνουμε, να παίρνουμε αγάπη και να κάνουμε τον κόσμο ομορφότερο.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από την αρχή.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το ΕΓΩ.
Ας ξεκινήσουμε να ελέγχουμε τη γκρίνια και τον αρνητισμό μας.
Μας αξίζουν καλύτερες σκέψεις! Και οι καλύτερες σκέψεις θα φέρουν καλύτερα συναισθήματα, καλύτερες πράξεις και καλύτερα αποτελέσματα!
Τα φιλιά μου
Την αγάπη μου
Ευχές για μια αριστουργηματική ζωή
Νικόλας Σμυρνάκης
Εγγραφείτε στο newsletter του IslandofMan
για να λαμβάνετε αποφθέγματα, συμβουλές, videos, ενημερώσεις
από τον Άνθρωπο στο ΝηΣί
