Daily Archives: 16 Σεπτεμβρίου, 2022

– Γεια. Είμαι ο Μαρτίνος. Εδώ και χρόνια ψάχνω την απάντηση σε ένα ερώτημα. Το πιο κρίσιμο από καταβολής κόσμου. «Πώς θα κερδίσω την αγάπη των άλλων;».

– Επιτέλους, ξέρω πως να βρω την απάντηση. Σύμφωνα με τον Πασκάλ Μπερνάρ, πρέπει να επισκεφτώ ένα νησί που δεν υπάρχει στον χάρτη, το ΝηΣί του Ανθρώπου, και να συναντήσω τους μελετητές των 8 Ανθρώπινων Αναγκών. Τον εμπιστεύομαι τον Μπερνάρ. Είναι ο πιο επιδραστικός καλλιτέχνης της εποχής μας. Μου είπε ότι θα μου δείξει το δρόμο για το ΝηΣί του Ανθρώπου.

– Θα αποκωδικοποιήσω το γρίφο της Αγάπης! Είμαι τόσο ενθουσιασμένος στην ιδέα. Από τη στιγμή που γεννιόμαστε και γαντζωνόμαστε σε ένα βυζί, μέχρι τη μέρα που αφήνουμε την τελευταία μας πνοή, αυτήν δεν ψάχνουμε; Εγώ πάντως, αν ξέρω ότι οι άλλοι με αγαπούν, δεν θα φοβάμαι πια.

– Ο Μπερνάρ μου το είπε ξεκάθαρα. «Η απάντηση σε κάθε ερώτηση είναι η Αλήθεια. Για να φτάσεις στην Αγάπη, Μαρτίνε, πρέπει πρώτα να περάσεις από την Αλήθεια. Την Αλήθεια, όμως, να ξέρεις, δεν την μαθαίνεις, την ανακαλύπτεις». Για να συμβεί αυτό πρέπει να στήσω αυτί στην ψυχή. Λίγο περισσότερο να άκουγα το «μέσα» μου, θα τα είχα λύσει όλα.

– Πρέπει όμως να είμαι έτοιμος για υπερβάσεις.

Για να γίνω Αλήθεια πρέπει να δω κατάματα το πιο βαθύ μου ψέμα.

Για να αποδεχτώ τον εαυτό μου πρέπει να τον αμφισβητήσω.

Για να χορέψω με αγγέλους πρέπει να παλέψω με τέρατα.

– Θα μου πουν άραγε οι μελετητές αυτό που θέλω να μάθω ή θα απογοητευτώ; Ας κάνουν ό,τι θέλουν. Αν δεν θέλω να είμαι συνεχώς απογοητευμένος, πρέπει να μειώσω τις προσδοκίες που έχω από τους άλλους. Ό,τι μου προσφέρουν είναι μπόνους. Το αρνητικό πρόσημο στις εμπειρίες μας προστίθεται όταν δεν καταφέρνουμε να διαχειριστούμε τις προσδοκίες μας.

– Κι ας στεναχωρηθώ. Τι έγινε; Η λύπη είναι προϋπόθεση της ευτυχίας. Ευτυχία σημαίνει «χρηστή διαχείριση της λύπης». Κι ας μην τα καταφέρω. Όταν δεν καταφέρνεις κάτι δεν μειώνεται η σημαντικότητά σου. Το θέμα είναι να συνεχίσω να παλεύω, να σκαρφαλώνω, να κολυμπώ ή να τρέχω. Η υπερβολική ασφάλεια είναι επικίνδυνη. Ό,τι μένει στάσιμο για πολύ καιρό βουρκιάζει, μουχλιάζει ή σκουριάζει. Δηλαδή πεθαίνει.

– Ακόμα και κανείς να μην αναγνωρίσει την προσπάθειά μου, εγώ θα νιώθω μέσα μου βαθιά την ανταμοιβή. Αξιοσύνη, πώς το λένε. Το σημαντικότερο «μπράβο», εκείνο που πρέπει να επιζητάμε, είναι από εμάς, για εμάς.

– Ευχή και κατάρα μου δίνω. Μην ξεχάσω να είμαι αυθεντικός. Ναι, το έχω ανάγκη αυτό. Σκέψου να μην είμαι ο εαυτός μου για να με αποδεχτούν οι άλλοι, και τελικά να μην με αποδεχτούν ούτε έτσι. Θα χάσω και εμένα και εκείνους.

– Τώρα πια είμαι έτοιμος να πληρώσω το τίμημα. Το να είμαι ψεύτικος έχει μεγαλύτερο τίμημα. Δεν εκτιμάω τον εαυτό μου! Κι αυτό είναι ό,τι χειρότερο. Η Αλήθεια κάποια στιγμή εκτιμάται. Αργά ή γρήγορα. Ακόμα κι αν βραχυπρόθεσμα εκθέτει, μακροπρόθεσμα απελευθερώνει. Είναι αδιανόητο να ντρέπομαι να είμαι εγώ.

– Τώρα πια έχω ξεκάθαρη «Πυξίδα». Να βρω το ΝηΣί του Ανθρώπου, να συναντήσω τους μελετητές, να βρω την Αλήθεια και να απαντήσω στο ερώτημα «Πώς θα κερδίσω την αγάπη των άλλων;». Ξέρω ότι αυτό το ταξίδι, μοιάζει ανέφικτο. Μα είναι πολύ μικρός, πολύ στενός και δεν μας χωράει ο κόσμος χωρίς τους οραματιστές, τους ονειροπόλους, τους λάτρεις της ουτοπίας.

– Για να είμαι ευτυχισμένος πρέπει να υπακούσω στο αρχέγονο κάλεσμα μέσα μου.

Να ντυθώ, να αγαπήσω, να δουλέψω, να κινηθώ, να χορέψω, να ταξιδέψω όπως με προστάζει το ένστικτο, η φύση, η Αλήθεια μέσα μου. Πρέπει να βιαστώ. Μάλλον όχι. Δεν πρέπει.

– Να ανυπομονώ για το «σήμερα». Να γιορτάζω το «τώρα». Έπειτα να κινώ για τις ιδέες του «αύριο». Αυτό μου πρέπει. Ναι, η ζωή δεν είναι μικρή. Φαίνεται μικρή όταν τη σπαταλάμε. Αν φοβόμαστε το χρόνο και δεν τον εκτιμάμε, μας χαρακώνει. Αν τον σεβόμαστε, μας κάνει πιο σοφούς και γοητευτικούς. Ο μόνος τρόπος για να νικήσουμε τον Χρόνο, αν και παντοδύναμος, είναι να μην αφήσουμε καμιά στιγμή ανεκμετάλλευτη.

– Βέβαια, δεν είμαι σίγουρος για το τι ακριβώς πάω να κάνω. Και πώς θα μπορούσα να είμαι; Αν είσαι 100% σίγουρος για μια νέα κίνηση, σημαίνει ότι έχεις ήδη αργήσει. Πρέπει να σιγουρευτώ ότι ποτέ δεν θα είμαι σίγουρος και να προχωρήσω δύο βήματα μπροστά. Έτσι, για την αλητεία.

– Δεν έχει νόημα να περιμένω συνεχώς την κατάλληλη στιγμή. Εκτός κι αν καταφέρω να ζήσω για πάντα. Όσοι δεν περιμένουν, έρχεται η στιγμή που αναφωνούν: «Δεν το περίμενα!». Αυτούς εκπλήσσει η ζωή. Έμαθα πια πως έχει μεγαλύτερη αξία ο άνθρωπος που θα γίνω στην πορεία από το όποιο αποτέλεσμα κατακτήσω. Το πρώτο το κουβαλώ μέσα μου για πάντα. Το δεύτερο μπορεί να το χάσω την ίδια στιγμή.

– Τελικά, όταν έχω υπομονή, τίποτα δεν είναι μακριά. Πρέπει να χτίζω καθώς περιμένω, να διασκεδάζω καθώς χτίζω. Κάποια στιγμή θα μου αποκαλυφθεί η κορυφή. Πρέπει να υπενθυμίζω στον εαυτό μου πιο συχνά, ότι καμιά ανεμοδαρμένη κορυφή δεν κατακτιέται σε μια στιγμή. Ναι, ήρθε η ώρα να κηρύξω επανάσταση ενάντια στην δικτατορία του εύκολου και του γρήγορου.

– Στην κορυφή του βουνού δεν βρίσκεται η επιτυχία και η καταξίωση, αλλά η Αλήθεια. Η Αλήθεια για τον εαυτό μου και τον κόσμο. Όταν ανακαλύψω την Αλήθεια, θα θελήσω να κάνω πράγματα που δεν έχω ξανακάνει. Το ξέρω ότι αυτό θα με τρομοκρατήσει. Θα μπω στον πειρασμό να μην συνεχίσω.

– Κάθε φορά που θα λιγοψυχώ θα σκέφτομαι το βούρκο. Από τη μια η αναρρίχηση σε ένα δύσκολο βουνό και από την άλλη ο βούρκος. Υπάρχει, επομένως, επιλογή; Όχι, δεν υπάρχει. Στη μεγάλη δυσκολία υπάρχει μονάχα μια επιλογή. Η αντιμετώπιση. Δεν θα σκέφτομαι άλλο με όρους ευκολίας, αλλά με όρους αξίας. Δεν θα αναρωτιέμαι αν είναι δύσκολο, αλλά αν αξίζει. Αλήθεια, τι να βρίσκεται στην άλλη πλευρά του φόβου;

– Καλός ο υπέρτατος προορισμός αλλά δεν είναι ο μόνος. Και στη μέση του βουνού η θέα εκπληκτική είναι. Αυτό να το θυμάμαι καθώς ανεβαίνω την κορυφή. Και πως πρέπει να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου. Κι ας χάσω. Όταν δίνω τον καλύτερο εαυτό μου, συνήθως κερδίζω διπλά. Που έδωσα τον καλύτερο εαυτό μου και που τελικά δεν έχασα.

– Το ξέρω ότι δεν θα με ακολουθήσουν όλοι. Αν κάποιος δεν ανέχεται την Αλήθεια μου, δεν χρειάζεται να βρίσκεται κοντά μου. Πόσο πολύ φοβόμαστε την απόρριψη οι άνθρωποι! Ξέρεις όμως ποια θα είναι η μεγαλύτερη απόρριψη όλων; Να μην είμαι αυθεντικός για να με αποδεχτούν οι άλλοι.

– Το αποφάσισα, θα χρησιμοποιήσω την Αλήθεια μου ως φίλτρο αξιοσύνης. Κανείς δεν θα μου στερήσει την εκπλήρωση των ανώτερων αναγκών μου. Τέρμα τα απωθημένα. Αυτά που δημιουργούσα τόσα χρόνια γιατί δεν φοβόμουν ξανά και ξανά, μέχρι να φοβίσω τον φόβο μου και να γίνει φίλος μου.

– Πλέον είμαι αποφασισμένος. Θα βρω απάντηση στο ερώτημά μου. Αχ αυτή η Αγάπη. Δεν ξέρω άλλο συναίσθημα. Για την ακρίβεια, όλα τα άλλα θετικά συναισθήματα είναι παραλλαγές της Αγάπης. Αντίστοιχα υπάρχει ένας φόβος. Ο φόβος μήπως δεν αγαπηθούμε. Όλα τα αρνητικά συναισθήματα είναι παραλλαγές αυτού του φόβου.

– Αγάπη! Η πηγή των πάντων. Η γενεσιουργός αιτία. Η μάνα των συναισθημάτων και των αναγκών. Πώς να μην θέλω, σαν τρελός, να απαντήσω στο σπουδαιότερο ερώτημα από καταβολής κόσμου: «Πώς θα κερδίσω την αγάπη των άλλων;».

– Μήπως, όμως, αν αγαπήσω τον εαυτό μου, έχω μεγαλύτερες πιθανότητες να με  αγαπήσουν οι άλλοι; Μήπως, ναι, αυτό δεν το είχα σκεφτεί, μήπως αν αγαπήσω τον εαυτό μου, δεν θα έχω πια ανάγκη να με αγαπήσουν όλοι;

– «Αγαπώ τον εαυτό μου» σημαίνει ότι του φέρομαι όπως θα φερόμουν σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο. Ή όπως θα ήθελα να μου φερθεί εκείνο. Πρέπει να λέω πιο συχνά στον εαυτό μου «σ’ αγαπώ». Όχι για όσα έκανε, κάνει ή κάποτε θα κάνει. Μα για όσα είναι. Το σίγουρο είναι πως για να αλλάξω την Αγάπη που παίρνω πρέπει να αλλάξω την Αγάπη που δίνω, τη μόνη που περνάει από τα χέρια μου.

– Σήμερα όλα θα καθαρίσουν. Σήμερα θα ανακαλύψω την απάντηση. Σήμερα θα αποκαλύψω την Αλήθεια. Είμαι κοντά. Το νιώθω. Θα κερδίσω την αγάπη των άλλων αν… Δηλαδή… Θέλω να πω. Μα τι λέω; Ποτέ δεν θα με αγαπήσουν όλοι. Αφού το ξέρω. Γιατί δεν το παραδεχόμουν ως τώρα;

– Ποτέ δεν θα με αγαπήσουν όλοι. Κι αυτό είναι εντάξει. Κάποιοι ίσως. Μόνο εθελοντές γίνονται δεκτοί σε αυτό το «πλοίο». Μα πώς δεν το είχα καταλάβει; Αυτή είναι η Αλήθεια. Η Αλήθεια είναι ότι έπρεπε να ακούσω την Αλήθεια μέσα μου. Έπειτα να τη μοιραστώ. Κι ας προκαλέσω αντιδράσεις. Ναι, η γνώμη των άλλων δεν είναι αλάνθαστο μαθηματικό αξίωμα. Γιατί να την παίρνω τόσο προσωπικά;

– Ο μόνος τρόπος για να αρέσω σε όλους είναι να μην αρέσω στον εαυτό μου. Όσο λιγότερο ενδιαφέρομαι για το τι θα πουν οι άλλοι τόσο πιο γνήσιος γίνομαι. Όσο πιο γνήσιος είμαι τόσο πιο ευτυχισμένος γίνομαι.

– Είμαι και τα μειονεκτήματά μου. Χωρίς αυτά, ίσως να μην είχα ζωή. Τώρα το ξέρω, «Αγαπώ τον εαυτό μου» σημαίνει ανταποκρίνομαι στο κάλεσμα της ψυχής. Τελικά αυτή είναι η απάντηση. Ναι, η Αλήθεια είναι η απάντηση, όποιο κι αν είναι το ερώτημα. Είχε δίκιο ο Μπερνάρ. Το μόνο που μένει είναι να την ψάξω, να τη βρω, να την αποδεχτώ και να την εκφράσω.

– Όταν την εκφράζω απελευθερώνομαι από τη φυλακή της γνώμης των άλλων. Ελεύθερος. Τώρα ξέρω το πως. Δεν έχω πια να αποδείξω τίποτα σε κανέναν. Επιτέλους ελεύθερος.

– Θέλω να σε ρωτήσω κάτι. Ναι, σε εσένα μιλώ. Εσένα που διαβάζεις τώρα αυτές τις γραμμές:

«Αλήθεια, εσύ αντέχεις την Αλήθεια;»

Ο Μαρτίνος είναι ο πρωταγωνιστής στο νέο βιβλίο “Η ΑΛΗ8ΕΙΑ” του Νικόλα Σμυρνάκη
(Εκδόσεις Διόπτρα, σελ. 432)

Ψάξε, βρες, αποδέξου, έκφρασε την Αλήθεια μέσα σου. Μόνο τότε θα απελευθερωθείς από τη φυλακή της γνώμης των άλλων. Φαντάσου να ήξερες την απάντηση στο ερώτημα «Πώς θα κερδίσω την αγάπη των άλλων;» Με ποιο τρόπο θα την αξιοποιούσες; Και πόσο μακριά θα έφτανες για μια τέτοια γνώση; Φαντάσου τώρα και κάτι ακόμα. Ο πιο διάσημος ζωγράφος της εποχής μας, ο άνθρωπος που κατέχει το μυστικό της ασύλληπτης επιδραστικότητας, σε καλεί και σου ανακοινώνει ότι έχεις «επιλεχθεί». Σε στέλνει σε ένα αλλιώτικο ταξίδι στο ΝηΣί του Ανθρώπου. Εκεί ανατρέπονται όλα όσα μέχρι τώρα θεωρούσες αυτονόητα και ανακαλύπτεις… … τ η ν Α λ ή θ ε ι α . Η Αλήθεια, αν διαδοθεί, είναι ικανή να επηρεάσει την ανθρωπότητα με έναν απίθανα καταλυτικό τρόπο. Είναι το κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες, λύνει κάθε γρίφο, δίνει απάντηση σε κάθε ερώτημά σου, σε απελευθερώνει από κάθε φόβο. Και δεν μπορείς να φανταστείς πού μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος όταν δεν φοβάται άλλο. Όταν δεν φοβάται πια… Αλήθεια, εσύ αντέχεις την Αλήθεια;